Θα 'ρθει κι άλλο πουλί που δε θα 'χει φτερά
στου θολού ποταμού θα λουστεί τα νερά.
Σιωπηλό το πουλί. Θα λαλούν τα βατράχια.
Ο ιππότης θα δώσει τη μάχη στα βράχια.
Με κοντάρι χυπάει τ' αστρί, κρεμεζί,
κι' οι βατράχοι γελάνε, γελάν σα χαζοί...
Σα γραμμόφωνο κλαις με παμπάλαιη πλάκα.
Παίζεις δίχως κοινό. Χασμουριέται η κλάκα.
Για κομήτες παλιούς θα σου πω που περάσαν.
Είναι τόσο παλιοί που οι σοφοί τους ξεχάσαν.
Θα σου πω τι θα βρεις σαν κατέβεις στη γης.
Πώς κοιμούνται τη νύχτα οι νεκροί της αυγής.
Για καράβια που μπλέξαν και μείναν στα φύκια,
για νεκρούς ναυαγούς στου γυαλού τα χαλίκια.
Για ζωστές της Βλαχέρνας - ψυχές σκοτινές.
Πώς σκοτώσαν οι Ίνκας τη Ντόνα Ινές.
Πώς ο Βούδας κινεί το Μεγάλο Τροχό.
Ξαναμένες Βαλκύρες στριγγλούν: «Μάι-Χο!».
Πώς γεννήθ' η ζωή στης θαλάσσης τα βύθη.
Πώς η μνήμη χτυπά και νικάει τη λήθη.
Γιατί κλαιν οι γυναίκες στο πρώτο φιλί,
πώς στα ύψη πετά γητεμένο χαλί.
Για τ' απόκρυφο πλέγμα της κάθε ψυχής,
πώς σκορπίζει ο ήλιος τα σπλάχνα της γης.
Για τη σμέρνα που σμίγει τη νύχτα μ' οχιά,
για την τύχη που φέρνει κρεμάλας τριχιά.
Πώς μαζεύει ο Ερμής τους νεκρούς στην απόχη,
το αστρί της αυγής γιατί χάνεται...
Από τη φανταστική νουβέλα Το χαμένο νησί, 1943
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου