Βικτωρία Θεοδώρου - Θάλασσα

Είχα να της πω κ’ εγώ τόσα τραγούδια,
Μικρό παιδί με κοίμιζε το κύμα της
και στα μελτέμια εστέγνωναν και μύρωναν τα ρούχα μας.
Τώρα με κάνανε να την κοιτώ μ' ανατριχίλα,
σαν ερπετό, σαν κρύο στοιχειό, τη θάλασσα.
Μες στα καράβια,
βαθιά σε μαύρ’ αμπάρια με γυρίζανε-
κλειστά τα φιλιστρίνια, να μην μπαίνει ο μπάτης,
ούτε να με ραντίζει, σαν αγιασμός, το κύμα της.
Και τα νησιά Χίο, Ανάφη, Φολέγαντρο
-ονόματα πανάρχαια ιερά,- Ικαρία, Ψυττάλεια,
τα δέσανε μες στην καρδιά μου με την πίκρα και τον τρόμο.
Δε χάρηκα την ομορφιά τους, εξόριστη,
δαρμένη, κάτ’ απ' έν' αντίσκηνο. Μακριά
οι πορτοκαλιές, τα πεύκα τους,
οι αμμουδιές, στα περιγιάλια και το κύμα.
Εμένα μ’ άφηναν στ’ αγκάθια,
κάτω από το τσαντίρι να με τυραγνάει ο βοριάς…

Κ’ έχω καημό που δεν μπορώ να ειπώ
χαρούμενο τραγούδι για τη θάλασσα.
Οργή και θύμησες πικρές
μου φέρνουν τα νησιά της.

Επιθεώρηση Τέχνης, τ. 73-74, 1970.