Αλέξης Τραϊανός - Ελληνικό καλοκαίρι 1967 μ.Χ.

Μνήμη Γιώργου Σεφέρη

Ο ήλιος πάντα ο ήλιος και η καρδιά του

Που σε πυρπόλησε όλο το μεσημέρι

Διαβάζοντας αμετανόητα τα ωροσκόπια εποχών

Που σ’ ανταμώνουνε τις άσπρες νύχτες

Τα φάσματα ετοιμάζει

Στην επιφάνεια του μάρμαρου την πρώτη ορμή ξυπνώντας

Σε κρίνα που πετρώσανε

Από την άλλη κατεύθυνση του ανέμου

Τη διαστολή του νερού

Ή την τελετή στο κάτω κάτω

Που κυκλώνεται μέσα στο χρόνο

Και μένει το κενό που δε γεμίζει πια

Και μένει το κενό κι ένα σωρό σπασμένα πράγματα

Τ’ αγγίζεις στη σιωπή που κύλησε στο αίμα

Και το ξεπέρασε

Χωρίς συνοχή δίχως την πρώτη κίνηση

Και μένει το κενό

Και των σωμάτων η παλιά ακρίβεια

Αναλωμένη σ' υστερόγραφα εγχρώμων καρτ ποστάλ

Κι αρνητικά φακών

Που ξεψυχάνε στα υπαίθρια αναψυκτήρια

Των θερινών ερώτων

Σιγά σιγά

Όπως οι μέρες μας

Στ’ αναρρωτήρια της ποίησης μετακομίζουν

Σιγά σιγά

Και μένει το κενό

Και μένει άδειος ο ουρανός

Από πουλιά και σύννεφα και σύνθετες εικόνες

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973), [Ενότητα Μικρές μέρες]