Μαρία Λαϊνά - Λοξοί δρόμοι (απόσπασμα)

 Αντρας (εμφατικά) Ωρα να ξεκινάμε. Έντα Γκάμπλερ, λήψη πρώτη. 

Γυναίκα: τι ''λήψη'' και ''λήψη''. Θέατρο είναι εδώ, παιδάκι μου.  Τète  à tète με τον αμείλικτο θεατή. Χαζός ή έξυπνος, δεν ξέρω, αλλά στρογγυλοκαθισμένος μπροστά σου, μπροστά στα μούτρα σου, σε κοιτάει αυθάδης κατάμουτρα, ναι, πρόθυμος, να τον απογοητεύσεις. 

Αντρας: Να τον απογοητεύσεις; Ε, όχι-

Γυναίκα: Ε, ναι! Να έχει τη χαρά να πει πως ήσουν... όχι αυτό που περίμενε ακριβώς, ήθελε κάτι περισσότερο, συνεχώς κάτι περισσότερο.

Αντρας: δεν έχετε δίκιο. Καλοπροαίρετοι άνθρωποι έρχονται στο θέατρο. 

Γυναίκα: Καλοπροαίρετοι για να πλήξουν ... Ν' αλλάξουν πόδι στο τέταρτο, να ξεροβήξουν, να ξύσουν τ' αυτί τους, να συμβουλευτούν το πρόγραμμα στο σκοτάδι, να βγουν στο διάλειμμα στοχαστικοί κι αναποφάσιστοι. Τους ξέρω. Τους ξέρω καλύτερα απ' ό,τι με ξέρουν.  Συνήθως τους σέρνει η γυναίκα τους. Άκου να δεις! Δε θέλω πλήξη και πνιχτά χασμουρητά. Από πολλά υπέφερα στη ζωή μου αλλά η πλήξη ήταν το χειρότερο, μέχρι και τον Τσέχωφ βαριέμαι μερικές φορές. Το παρακάνει, δεν νομίζεις;

Αντρας ( με απόλυτη απορία): Ο Τσέχωφ; Πού; 

Γυναίκα: στη μελαγχολία. Στο αργόσυρτο. Στο ύπαιθρο και στους περιπάτους στην εξοχή, στα ξεπροβοδίσματα, στους αποχαιρετισμούς... Στους κήπους και στα κτήματα, στο κεράσι, στο τσάι... Επιτέλους! Στα μισόλογα, στα γλυκόλογα, στα αχ τι έγινε, πω πω τι θα γίνει. Στις γεροντοκόρες, στους θείους, τις παραμάνες, στις γέρικες λεύκες σημύδες, -τι είν' αυτά τα ψηλόλιγνα-, στη Σόνια και το Βάνια, στην Άνια και τη Λιουμπόφ, στους αιώνιους φοιτητές, στην αληθινή ζωή που κανείς δεν την είδε, κι αν θέλεις τη γνώμη μου, δεν υπάρχει. 

Μαρία Λαϊνά, Λοξοί δρόμοι, εκδ. Πατάκη