ΜΕΤΡΙΑ ΓΝΩΜΗ
Έχω κι εγώ για τα πάντα
την προσωπική μου μέτρια γνώμη και μέτρια άποψη.
Όμως δεν πρέπει να την ξεστομίζω
γιατί γίνεται σφαίρα που καρφώνεται στην καρδιά του
"ειδικού".
Για κανέναν δεν είναι "σωστό" να πυροβολώ το "σωστό".
Ακόμα και αυτός ο τραγικός κλόουν του καθρέπτη,
που μάταια προσπαθεί να κάνει ό,τι κάνω,
μου λέει ότι πρέπει να τις κρατήσω μέσα μου
ώσπου να γίνουν αμέτρητες οι γνώμες και οι απόψεις,
και με όλες αυτές, να φτιάξω ένα μεγάλο λάθος.
Γιατί όπως πιστεύει αυτός αποτυχημένος,
το πιο πολύ που μπορεί η αγάπη,
είναι να κάνει τις λέξεις να εκτοξεύονται σα σφαίρες,
ενώ το λάθος
κάνει τις σφαίρες να λυτρώνουνε σα λέξεις.
ΜΕΤΡΙΑ ΠΟΙΗΣΗ
Από τότε που διορίστηκα ταξιθέτρια του χάους
Εσείς όμως, οι νεο-μυημένοι στη γραφή
και εσείς οι ακούραστοι διώκτες της σιωπής
είναι καιρός, νομίζω, να γράψετε τα αδιάβαστα ποιήματα.
Δεν θα τα τραγουδήσουν οι γενιές που δεν θα ’ρθουν
θα παραμείνουν σε βιβλία κλειστά όταν
οι σαβάνες θα πολιορκούν τα τσιμέντα.
Στο ενδεχόμενο ενός οριστικού τέλους
να γίνετε οι πιο μάταιοι προφήτες
(αφού κανένας δεν θα υπάρχει για να σας δικαιώσει)
γράφτε την ατραγούδιστη και ύστερη κατάσταση
του τέλους.
ΜΕΤΡΙΑ ΕΚΔΟΣΗ
Ήταν δύσκολα χρόνια εκείνα
οι εκδότες και τα βιβλιοπωλεία εξαπατούσαν τους ποιητές.
Τα λιγοστά μου φυλλάδια, ετύπωσα αυτοχειρί.
Δεν ασχολούμαι πια.
Αλλά εσείς που σκέφτεστε να τυπώσετε κάτι,
με όποιο τρόπο και αν το κάνετε,
δώστε μεγάλη προσοχή στα υλικά.
Ακόμα και στο πιο μικρό φυλλαδιάκι ποιημάτων,
πρέπει να χρησιμοποιήσετε μελάνι πλουτωνίου,
χαρτί εμπλουτισμένου ουρανίου
και, φυσικά, εξώφυλλο υδρογόνου.
Στη συνέχεια ρυθμίσετε προσεκτικά την έκδοσή σας,
οπότε, αν μείνει λίγο αδιάβαστη στον πόνο,
να αντιδρά˙
τινάζοντας την πόλη στον αέρα.
ΜΕΤΡΙΑ ΠΛΑΝΗ
Μη πλανιέσαι, νου,
με το εξωτικό ηλιοβασίλεμα¨
δεν γίνεται για σένα, μα γι’ αυτούς.
Γονάτισε με σκυφτό το κεφάλι
βόσκησε μάραθα και σύναπα στο νεκροταφείο
έτσι όπως έκανε η προγιαγιά σου.
Μην πλανιέσαι
χαζεύοντας ουρανούς και σύγνεφα,
είναι ώρα να πάρεις τους ποντικούς απ’ τις Παγίδες
και αφού καλά – καλά τους λειώσεις με την Πέτρα,
Πρου κιού κιού Πρου κιού κιού
να έρθουν τα κοτοπουλάκια να τα θρέψεις.
Ή μήπως ελησμόνησες τη θεία σου την Κουκού!
Αλλά εσύ πλανιέσαι, νου, και δεν κάνεις το πρέπον,
μου λες ότι δεν φταις εσύ
αλλά η μούσα, που έρχεται και σε φωτίζει αδιάκοπα.
Χωρίς να βλέπεις, πίσω σου, την τρύπα στο σακί,
τα λιγοστά σου γράμματα σκορπίζονται στους δρόμους
μα είναι ανορθόγραφα και όλοι γελούν με σένα.
- Και τότε, η Μούσα, τι ζητά συνέχεια κοντά μου ;
Ένα μονάχα θα σου πω, μαλακησμένε νου,
αυτούς τους λένε Ποιητές
μα εσένα αιμομίκτη.
ΔΙΑΘΗΚΗ
Η περιουσία που απέκτησα;
Μια αναπηρική μοτοσικλέτα τσόπερ, σωστό σαράβαλο
κι ένα πολύ καλό πιστόλι, αχρείαστο να ’ναι.
Κατά περίεργο τρόπο, βιβλία δεν έχω
κι εκείνο το πατρικό σπίτι στο χωριό με επισκέπτεται,
μονάχα στους εφιάλτες μου.
Μια παιδική φωτογραφία κι έναν τοίχο που
σαπίζει στην υγρασία, δεν τα δήλωσα ποτέ στην εφορία.
Αν εξαιρέσουμε τον τάφο πλάι στη θάλασσα
που όταν σπανίως με παίρνει ο ύπνος πάω και πέφτω,
αυτή είναι η περιουσία μου, τίποτ’ άλλο.
Τα χαρτάκια με τηλεφωνικούς αριθμούς χωρίς όνομα
μαζί με κάτι εισιτήρια ferry boat
ούτε θυμάμαι από πότε βρίσκονται στις τσέπες μου.
Όσο για τα τσιγάρα και την ποίηση, όχι,
φαίνεται πως κάποιος θα τα ξέχασε.
ΚΤΕΛ
Μπορεί να μην υπάρχει ποίηση τελικά,
να μην έχει γραφτεί κανένα ποίημα, ποτέ,
ακόμα και οι ποιητές, μπορεί,
να υπάγονται στην επιείκεια του ακατόρθωτου.
Ίσως, πάλι,
ν’ αληθεύει μονάχα η πεζή πραγματικότητα,
αυτό το σχεδόν μαύρο της ασφάλτου
η πίκρα του καυσαερίου στο λαιμό, καθώς
τα λεωφορεία μπαινοβγαίνουν στο σταθμό
πως είναι και που πάνε οι επιβάτες, ίσως
καμία σημασία να μην έχει,
αφού είναι θέμα χρόνου ο θάνατός τους.
Αν δεν υπάρχει ποίηση τελικά
τι διαβάζαμε μαγεμένοι τόσα χρόνια;
Και δεν είναι ποιήματα όσα γράφαμε;
Ούτε και εμείς είμαστε ποιητές;
Τότε καταστρέψαμε τη ζωή μας,
νομίζοντας πως κατακτούμε τη σιωπή,
χωρίς ακόμα να έχουμε μιλήσει.
Από τη συλλογή: Η ταξιθέτρια του χάους, καΠΟΤΕ 2014.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου