Μαρία Πολίτου - Πέντε ποιήματα

 

Η λύπη του Θεού

 

Αμάρτησα.

Στο σώμα σου.

Ζεστό ψωμί γλυκό.

 

Τώρα πεινάω και κρυώνω.

 

Γι’ αυτό

ανάβω κάθε βράδυ

ένα όνειρο με σένα

για να  χορτάσω

και να ζεσταθώ.

 

 Δέντρο πικρό

φυτρώνω ευθύς

μες στον Παράδεισο

με τα χέρια σου σημάδια

στον κορμό.

 

(Στου Έρωτα το αμάρτημα

κάπου στον Κήπο στέκει

δακρυσμένος ο Θεός)

Και θα διαβάζουν οι άνθρωποι

 

Κι όταν εσύ θα φύγεις

Όταν θα χαθείς

Θα γράψω ένα ποίημα αληθινό

Θα γράψω ένα ποίημα κόκκινο

ζεστό σαν αίμα

 

που θα διαβάζουν οι άνθρωποι και θα κλαίνε

που θα διαβάζουν οι άνθρωποι και θα λένε

 

μια φορά κι έναν καιρό

μια γυναίκα κι ένας άνδρας

αγκαλιάστηκαν τόσο δυνατά

που έλιωσαν ο ένας μέσα στον άλλον

 

Εκείνος πήρε το σχήμα των χεριών της

κι έγινε μαύρο πουλί

που τριγυρνά τις νύχτες σαν σκιά

 

Εκείνη το χρώμα της καρδιάς του πήρε

και γράφει ακόμη ποιήματα γι’ αυτόν

να πιει και να γυρίσει.

 

Και τα διαβάζουν οι άνθρωποι και κλαίνε

και τα διαβάζουν οι άνθρωποι

και για αγάπη λένε.

Ο πύργος και η θάλασσα

 

Αυτός ήταν διάφανος ραγισμένος πύργος.

Πάνω της έγερνε κάθε που τη συναντούσε

Ήθελε να καθρεφτίζεται στα κάτασπρα νερά της

που έκρυβαν τις βαθιές ρωγμές του.

 

«Έδωσες όλο το φως που είχες.

Τώρα μπορείς να με συντρίψεις».

 

Αυτή ήθελε μέσα της να βουτήξει

Να ντυθεί με των πόθων της το χρώμα

Να γδυθεί ως τα βάθη

Να εξαγνιστεί.

 

«Αγάπησέ με ως την τελευταία σταγόνα

Να γίνω στη σάρκα σου κήπος».

 

Αυτός ήταν πύργος.

Αυτή ήταν θάλασσα.

 

Μαύρα ή άσπρα;

 

(Παίζει κι απόψε ο Θεός

 μία παρτίδα αγάπη)

 

Πενθώ.

 

Πενθώ για ό, τι δε θέλησα να ζήσω.

 

Για τα ματαιωμένα ταξίδια μου.

Για τις χαρούμενες αποβάθρες

και τα συνωστισμένα τρένα.

 

Πενθώ για τα χέρια που δεν με κράτησαν

για το υποταγμένο δέρμα

για τις ψυχές που δεν αγκάλιασα

για τις λέξεις που δεν ξεστόμισα πενθώ.

 

Για τον ήλιο που έδυσε

Για το χρώμα της πυρκαγιάς

Για τη μυρωδιά του γιασεμιού τα απογεύματα.

 

Πενθώ. Πενθώ.

 

Πενθώ για σένα και για μένα.

Το πιο βαρύ ζεϊμπέκικο

 

Κι όταν αγγίξουμε  ο ένας τον άλλον

όταν η νύχτα μας γεμίσει μουσική

 

πανάρχαιος ήλιος θ’ ανατείλει

 

τ’ αστέρια στο δωμάτιο

θ’ ανάψουνε φωτιά

 

και το φεγγάρι

μεθυσμένο θα χορεύει

 

το πιο καλό ζεϊμπέκικο

το πιο βαρύ.

Στο σώμα σου κήπος, Ρώμη 2024.