Ρένος Αποστολίδης - Βιαζόμαστε!

 Έλεγες διάρκεια και δεν ήξερες τι έλεγες! Δεν ένοιωθες πόσο είναι η βάση κάθε βιώματος! Το καθετί τώρα έγινε άλλο, γιατ’ η συναίσθηση του πιθανού της διακοπής του στέκει παρούσα κι έντονη – γιατί ο θάνατος είναι το πρώτο ενδεχόμενο!.. Παίρνει πια η στιγμή όσο βάρος έχει – φωτίζονται όλα από λοξή γωνία: μια παραμόρφωση μόνιμη, μια σταθερή επισκίαση: «Προς τι, αν το αύριο δε φτάση;..» Γίνηκε περίεργη, λαίμαργη η συνείδηση – πειναλέα, διψαλέα, κι όσο πάει και πιο πρόστυχη, πιο ανεχτική! Τρώει ότι νάναι – τα πάντα! Μια βουλιμία για πρόσκτηση ό,τινος της προσπέφτει –φτάνει νάναι κάτι, νάναι πολύ, περσότερο, πυκνότερο! Κι ας είναι όποιας ποιότητας! Βιαστική και βίαιη – συνείδηση οργισμένη, εξαγριωμένη, αρπαχτική!.. Κάτι σαν πυρετικός παροξυσμός!.. Ιδιαίτερα η συνειρμική λειτουργία κι ερεθισμένη μνήμη, δουλεύουνε υπεραιμικά, παράνομα, τρελλά!.. Μόνιμη ανάδυση του υποσυνείδητου – ως το σημείο να μην μπορείς πια να βρίσκης, με την ανάδρομη φορά, πλήρη την άλυσο των κρίκων! Οι αναδύσεις οι αυτόματες, επάλληλες – χόχλος θάλασσας που βράζει!.. Αναγκάζεσαι τώρα να μη θεωρείς διόλου τυχαίο το πώς οι τάσεις αυτές του irrationel στην έκφραση της εποχής, φλόμωσαν, τόσο μετά το μεγάλο πόλεμο – το πώς ακόμα πιο πολύ φούντωσαν και γενικεύτηκαν  ύστερ’ απ’ το δεύτερο!.. και θα φλομώσουν ακόμα, εγώ σου λέω· θα φλομώνουν ολοένα, όσο οι άνθρωποι θ’ αντικρύζουν, ενώπιοι ενωπίω, σε υπερπυκνωτικές της ζωής στιγμές, το θάνατο τον άμεσο και την ανατροπή των μορφών και των πραγμάτων!.. Και καθαίρει διττά, σε ποσότητα και ποιότητα! Όσοι μένουν δεν έχουν αντοχή πια – σκληραίνουν κι αυστηραίνουν. Δε θα ξαναγυρίσουνε ποτέ στις κλασσικές, τις λογικές και τετράγωνες μορφές έκφρασης – στο κάθετί θ’ απορρίψουν το κούφο και το κουφωμένο απ’ τον κόρο, γιατί πύκνωσε η εμπειρία τους κ’ έπηξε σ’ άλλες ποιότητες, με τον καταλύτη τούτο θάνατο σε τόσες μεγάλες δόσεις μέσα τους!.. Είναι της ειρήνης, της όχι απειλούμενης ζωής οι μορφές σας! Οι ανησυχίες σας, οι αγωνίες σας, τα έργα σας, τα ενδιαφέροντά σας – ο κόσμος σας ολάκερος δεν αντέχει στον καταλύτη αυτόν που ηλίθια μπάσατε στη ζωή μας. Αυτοκτονούσατε οι ίδιοι όταν εμείς πεθαίναμε. Τώρα είναι’ αργά – τώρ’ ακούστε: Β ι α ζ ό μ α σ τ ε! Όχι γιατί ο καιρός που μας τρώει το μάταιο κυνήγι της υλικότητας είναι πολύς! (Όχι, όχι γι’ αυτό. Λιτότερες οι απαιτήσεις μας.) Αλλά γιατί ο καιρός που καταφέρατε να μας μένη δεν είναι ποτέ περσότερος από της κάθε παρούσας στιγμής –γιατ’ η ολοένα πυκνούμενη πιθανότητα θανάτου έχει άρει όλες τις χρονικές πιστώσεις που μας δίνονταν ως τώρα, με σχετική εξασφάλιση για νωχέλεια, γι’ ανοχή, για χάσιμο ώρας σε λόγια ανούσια και κούφια!.. Βιαζόμαστε, βιαζόμαστε – δεν έχουμε καιρό για μικρά κι ασήμαντα! Είμαστ’ αναγκασμένοι να ξανακλείνουμε το λογαριασμό της ύπαρξής μας πριν να διαβαίνη η στιγμή.

Πιέζει, συνθλίβει, συντρίβει το ακέραιο –δεν είν’ ο χρόνος των ήρεμων εκκρεμών σας! Είναι ο χρόνος του βεληνεκούς των ριπών!.. Γι’ αυτό δεν προφταίνουμε! Σε μια λέξη κρίνεσαι. Σώζεσαι η χάνεσαι! Περιττεύουν οι κρίκοι – δεν τους προφταίνουμε όλους! Πάρτε τα αυτά, συνδέστε τα, φροντίστε να μαντεύετε περισσότερα απ’ όσα σας δίνονται – κ’ επισπεύδετε μαζί μας!.. (Παράξενοι; Ερμητικοί; Ανερμήνευτοι; – μπορεί! Μα που είστε, που είστε ακόμα!) Θα γίνη ακόμα ερμητικότερο το τραγούδι! Κι ακόμα λιτότερη, ελλειπτικότερη, λακωνικότερη η έκφραση – δογματικότερη ακόμα η σκέψη! (Που καιρός για «αποδείξεις»!  Βρήτε σεις τις αποδείξεις»!) Η ενότητα, η επιφατική, των λογικών κατασκευών και σκελετώσεων θα καταλυθή ολότελα. Η κάθε έκφραση θα διασπαστή στα σημεία των στιγμών που τη συνθέτουν – πιο βίαιη, πιο κοφτή, πιο αποφασιστική!.. Ολοένα περσότερο με εικόνες, γιατί είναι πολύ περιεχτικότερες των κρίσεων σε νόημα ζωής.  Και μοιραία το είδος «σκέψη» θα διαφέρη πολύ λιγότερο, ολοένα και λιγώτερο απ’ το είδος «τέχνη», κι απ’ το είδος «όνειρο», κι απ’ το είδος «θάνατος»! Η ratio  θα γίνη irratio –και δε θα ‘ναι διόλου νευρωσικό, παρανοϊκό, παθολογικό σύμπτωμα τούτο. Θα’ ναι υγεία: μια λιτότητα, επιβεβλημένη εξ ανάγκης, όχι μια αποδιάλυση από παχυσαρκία κι από νωχέλεια! (Οι πρώτοι άνθρωποι έτσι πορεύτηκαν και διάνυσαν πολύ μεγαλύτερα ιστορικά μάκρη, απ’ όσα εμείς, οι κατοπινοί τους, με τη δήθεν ratio μας!)

Το ξαναλέω: Β ι α ζ ό μ α σ τ ε! Γιατί η ζωή λιγοστεύη, κι όση δίνεται, είναι δίχως περαιτέρω εξασφάλιση!.. Στη γλώσσα, στην ίδια τη γλώσσα που μιλάτε, θα φύγη ο κόμπος, το μπέρδεμα, τα φουσκωμένα λόγια! Τα ουσιαστικά θα πληθύνουν – τα «κοσμητικά» θα λείψουν. Θ’ αφανιστούνε τα συνδετικά – θα πυκνώση, θα πήξη ο λόγος, πιο σύνθετος και πιο ρυτός! Ότι έχεις να πης, πέστο και βούλωστο! Δεν προλαβαίνεις! Να λείπουν τα ενδιάμεσα, οι αυτονόητοι κρίκοι – θα γίνετε νοημονέστεροι, έστω και με το ζόρι!.. Δεν είν’ η τέχνη μόνο που ξαναβαρβαρώνεται (αλλά και πυκνώνεται!) Είναι μαζί και η γλώσσα! Το όλο έχει την έννοια μιας βίαιης απίσχνανσης του παχύσαρκου κόσμου – σα ζύγωμα κεριού σε κάποια πύρα! Κ’ η πύρα εδώ είν’ ο θάνατος!.. Ακούσετέ με! Μπαίνουμε σε ώρες που πάμπολλα εκκόπτονται και εις πυρ βάλλονται – γιατ’ η πύλη είναι στενή κι όπου νάναι σφαλάει! Δε θα μπουν οι παχύσαρκοι, κ’ οι νωχελείς, κ’ οι αργοί –δε θα προλάβουν να φτάσουν! Μήτε και που θα χωρούν να διαβούν!.. Έτσι θα σούρνουνται, στην ουρά του φλεγόμενου τούτου κομήτη, και θα δοκιμάζουν το πάθος των φυγόκεντρων αποκλίσεων, σαν αυτός θα κάμπτη τα σύνορα του κόσμου! Και θα χτυπιούνται, και θα πέφτουν, και θα συντρίβουνται, σκόνη από συρμένο αστέρι, μες στο χάος, δίχως κανένα δρόμο να στρώνουν, για κανέναν!..

Από την Πυραμίδα 67