Γλώσσα πικρή από καιρό ξεχασμένη
Μες στο άδειο της νόημα σαράκι παλιό
Ένα βέλασμα φτάνει στο χώμα να πέσει
Καίγεται ο τόπος η φωτιά κισσός
Κάτω απ’ το φως σφαδάζει η μέρα
Λέπια σκεπάζουν κάτι αβάφτιστα μωρά
Τρέμει μια μουσική μες στον αέρα
στο δωμάτιο αναδύεται στεριά
……………………………………………………………..
Φωνές από τ’ αυλάκι του μυαλού
Που γριά βελόνα σέρνει σκουριασμένη
…………………………………………………………….
Η άρρωστη γλώσσα κάθεται και κλαίει
Πως δεν την παίζουν τα λειψά κορμιά
Πηγή: Ραμμένο στόμα, Κέδρος 1990.
Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου