Κάτουλλος-8

Συφοριασμένε, Κάτουλλε, ἔλα στά συγκαλά σου

κι ὅ,τι ἔχασαν τά μάτια σου πές πώς, πάει κι ἐχάθη.

Ναί, κάποτε ἄστραφταν οἰ ἥλιοι πάνωθά σου,

τότε πού συχνοπήγαινες, ὅπου σέ ὁδήγα ἡ κόρη,

ἐκείνη πού ἀγάπησες ὄσο ποτέ σου ἄλλη.

καί τά παιχνίδια πάλι ἐκεῖ εἴχατε τά χίλια,

πού τά ᾿θελες ἐσύ κι ἡ κόρη δέν τ᾿ ἀρνιόταν.

Τώρα δέ θέλει ἐκείνη πιά. Κι ἐσύ ὅμως ὄχι ἄπραγος·

μή κυνηγᾶς ὅ,τι ἔφυγε, παράτα τή μιζέρια·

στήλωσε τήν ψυχή κι ὑπόμενε μέ θάρρος.

Κοπέλα, ἔχε γειά. Νά, ὁ Κάτουλλος θαρρεύει,

ἄλλο πιά δέ σ'ἀποζητᾶ, τέρμα τά παρακάλια.

Ἐσύ θά κλάψεις πού ἔρημη κι ἀνέραστη θά μένεις.

Ἀλί σέ σένα, ἀνόσια! ποιά ζήση σοῦ ἀπομένει;

Ποιός τώρα σπίτι θά ᾿ρχεται; Ποιός θά σέ βλέπει ὡραία;

Ποιόν τώρα θ᾿ ἀγαπᾶς; Τίνος θά λές πώς εἶσαι;

Ποιόν θά γλυκοφιλᾶς; Τίνος χειλάκια θά δαγκώνεις;

Ἐσύ, ὅμως Κάτουλλε, ἀπόφαση καί θάρρος.

«Κάτουλλος, ἕνας ποιητής γιά ὅλες τίς ἐποχές», εἰσαγωγή, κείμενο, μετάφραση, σχόλια, Λ.Μ. Τρομάρας, Θεσσαλονίκη 1980. σ. 53.

Πηγή:https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=703706420507445&id=100026042801493