Τα κρίνα συλλογίζομαι, χλωμά και ραγισμένα,
Στα δάκρυα ραντισμένα
Πονετικής αυγής,
Τα ρόδα που έχυσαν τ’ αγνόν, άνθινον αίμα αγάλι,
Σ’ αθώρητο κανάλι,
Στην αγκαλιά της γης.
Τα φύλλα και τα σύννεφα, που φεύγουν και πεθαίνουν,
Τα δέντρα να υπομένουν
Τη μοίρα τους πικρά,
Ό,τι θα μείνη ακίνητο και καθετί που πέφτει,
Στης λίμνης τον καθρέφτη
Τα νούφαρα νεκρά.
Κι ακόμα συλλογίζομαι, με μια θλιμμένην έννοια,
Τα χέρια τα κερένια
– Ω! σπαραγμός κρυφός! –
Κ’ εσείς ματάκια που ήσυχα, κάτω απ’ τα βλέφαρά σας,
Στα σκοτεινά νερά σας,
Βασίλεψε το φως…
Λάμπρος Πορφύρας, Σκιές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου