Η κόμη πτήση φλόγας που τραβά στην άπω δύση
των πόθων ώσπου ν’ απλωθεί τελείως με ηρεμία
και (ως διάδημα νεκρό θαρρώ) να πάει ν’ ακουμπήσει
σε μέτωπο στεφανωμένο στην αρχαία εστία
αλλά χωρίς χρυσό ν’ αναστενάζει που αναβρύζει
γυμνή εύρωστη απ’ τις φλόγες του εσωτερικού της ήθους
και αείποτε μονάχη πρωτοτύπως συνεχίζει
νά ’ν’ κόσμημα του γελαστού οφθαλμού ή και φιλαλήθους
αν γύμνια τρυφερή ήρωος τής δυσφημεί τα τόξα
αυτής που μήτε δαχτυλίδια μήτε πυρ της άτης
τής κάνουν κάτι σαν εξαίρει τη γυναίκα η δόξα
και ως αυτοβούλως περατώνει το λαμπρό άθλημά της
να σπέρνει στην αμφιβολία που αποφλοιώνει αράδα
ρουμπίνια σαν ευφρόσυνη και ευλογημένη δάδα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου