Ήταν ένα Σάββατο απόγευμα όταν χρειάστηκε να επισκεφθώ τη Δημοτική Βιβλιοθήκη στα Χανιά, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, για μια εργασία που είχα αναλάβει στο σχολείο. Έως τότε οφείλω να σας πω ότι δεν είχα κανένα ενδιαφέρον για το βιβλίο, όσο για τη λογοτεχνία, όπως μας τη δίδασκαν εκείνα τα χρόνια, μου ήταν αφόρητα πληκτική. Έτυχε όμως στην τρίτη γυμνασίου να έχουμε μια ψυχωμένη φιλόλογο και λιγάκι, να το πω έτσι, αλλοπαρμένη με την ποίηση. Πρώτη φορά ακούσαμε από τα χείλη της για τον Σεφέρη και για τον Ελύτη. […]
Μας έχει στρώσει, λοιπόν, στη δουλειά, αναθέτοντάς μας εργασίες. Πήγα βαρυγκωμώντας για πρώτη φορά στη Βιβλιοθήκη, αναζητώντας τον Άγγελο Σικελιανό, κι έμεινα έκθαμβη. Από τότε τα πιο πολλά απογεύματά μου τα περνούσα εκεί. Ανυπομονούσα να σχολάσω, να τρέξω στο σπίτι, να φάω, κι αμέσως με τη σάκα μου να καταφύγω στο αναγνωστήριο της Βιβλιοθήκης. Τι είχε συμβεί; Είχα ανακαλύψει ότι τα βιβλία δεν είναι μόνο μαύρα και ασήκωτα. Ότι μυρίζουν ωραία κι ότι μόλις τα ανοίξεις ζωντανεύουν. Την πιο καλή στιγμή για μένα, όταν πια δεν θα μπορούσα να παίξω στους δρόμους, διαπίστωνα ότι το βιβλίο μπορούσε να μου αποκαλύψει όλη την αλήθεια για τη ζωή.
Κι είχα την τύχη στα χρόνια που θα ακολουθούσαν να έχω δίπλα μου, για να με συμβουλεύει και να μου ξεδιαλέγει ποια βιβλία να διαβάσω, έναν ηλικιωμένο βιβλιοθηκάριο, λάτρη της λογοτεχνίας. Το βιβλίο δεν είναι αυτοσκοπός, μου έλεγε, χρόνια δουλεύω εδώ. Σου το λέω. Το βιβλίο είναι για να μας ανοίγει τα μάτια, διαβάζω σημαίνει οξύνω την παρατήρηση και τη σκέψη μου, προκαλώ και τροφοδοτώ τη φαντασία μου, αναπτερώνω το ηθικό μου. Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου, είπε ο Σολωμός. Πίσω από το βιβλίο υπάρχει ο πολιτισμός. Και πίσω από τον πολιτισμό υπάρχει ο συνειδητός, ο ελεύθερος πολίτης.
Μάρω Δούκα (26 Ιανουαρίου 1947)
Τίποτα δεν χαρίζεται, εκδόσεις Πατάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου