Μάτια που αρνούνται να υπακούσουνε
στα δάκρυα
Δάκρυα που τρέχουν κάπου αλλού
περ’ απ’ τα μάτια
Εκείνος ο παλιός καιρός έφυγε πάει,
περνάει ανάμεσα στους τωρινούς καιρούς
Δεν ξέρουν να συλλαβίσουν τα’ όνομά του
Μάτια που λάμπουνε κατάστεγνο φως
Σώματα που τελειώνουν
στη μαύρη σημαία της σιωπής
Η μνήμη ηχώ μεσ’ στον καθρέφτη
Οι παλιές μέρες δε γυρίζουν πίσω στο παρόν
να ρίξουν μια ματιά
Παρακαλούν να φύγουνε τα τωρινά
Να μείνει εκείνο το άλλο φως που
θα ’ρχονται τα δάκρυα να περιγράψουν
(ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ Η ΑΧΑΡΙΣΤΗ, 1992)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου