Τις νύχτες τούτες μού παγώνει το αίμα
για το κορμί σου, αγαπημένη.
Ω, σαν νερό σκοτεινό είναι ο πόθος μου
που υδροφράχτες το εμποδίζουν,
ξαπλωμένο όπως είναι στου μεσημεριού τη γαλήνη
και ασάλευτο εκεί παραμονεύει,
με ανυπομονησία πότε θα ξεσπάσει.
Καταιγίδα καλοκαιρινή, βαριά,
ενέδρα έχει στήσει μέσα στ’ απλωμένα σύννεφα.
Πότε θά ρθεις, αστραπή,
που σε φουντώνει
το φορτωμένο με ηδονές πορθμείο,
που τα σκληρά και άκαμπτα τού φράγματος σκέλη
του ανοίγονται πάντοτε;
Στο προσκεφάλι μου θέλω
σαν δεμάτι με τριφύλλι
να σε κουβαλήσω, χαλαρό
να σε δεχθεί, ανέμελο.
Ο κηπουρός είμαι
που σε ξαπλώνει στη βραγιά απαλά-απαλά.
Σύννεφο που
σε τινάζει στον αέρα
και αέρας που σφιχτά σε τυλίγει.
Στο χώμα σου
να θάψω θέλω την τρελή μου πυράκτωση και
από τους πόθους όλος ανθίζοντας
ν’ αναστηθώ στο κορμί σου εσένα επάνω.
Ernst Stadler (1883-1914)
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου