Αγαπημένη μου, αγαπημένη σε καιρούς του πρώτου ουράνιου τόξου
ή και πιο πέρα, στη δημιουργία με τα πρώτα-πρώτα φτερά.
Απ’ της μητέρας μου το αίμα σε σένα την όψη μου στρέφω.
Των αμυγδαλιών μου οι μέλισσες στα μάτια σου πετάνε ολόγυρα.
Καρδιά μου, βέλος στομωμένο νύχτα ψηλά στον ουρανό
τρυπάει το περιστέρι της ημέρας να σβηστεί μες στη φωνή σου.
Μακραίνεις κι άλλο στα μάτια σου τούς μύχιους παραλλήλους
την ώρα που σηκώνεται το πρωί απ’ τα χέρια σου.
Στων φλεβών μου θα σε πάρω το κύμα
όπως κουβαλάει ο ουρανός το μέγα ρίγος των πουλιών του.
Η γη γυρίζει, καλή μου, σε κάποια γωνιά των ματιών σου.
Και ο άνεμος σαρώνει τ’ αστέρια από πίσω από την κόμη σου.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου