ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ
Σταμάτησα μέσα στην επαρχία ανάμεσα
στον διψασμένο ουρανό και στ' ακρογιάλια
περαστικός καθώς τα φύλλα και τα δέντρα
περαστικός σαν τα κοπάδια στην πεδιάδα.
Τα τριαντάφυλλα στον φράχτη, τα παιδιά
αγκαλιασμένα μες στον ήλιο, η προκυμαία
και η παιδική σου σάρκα μες στα περασμένα
μια σαστισμένη τρυφερή ομιλία.
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΒΡΑΔΥ
Μέσα στο βράδυ ανθίζεις ξανά σκονισμένη μου θάλασσα
κάμποι βαγόνια και σταθμοί παρατημένη επαρχία
κάτω απ' τα φώτα του γκαζιού.
Μέσα στη νύχτα ανθίζεις ξανά παλιό μου αγρόκτημα
μάτια ανοιχτά θαμπωμένα λυπημένη μου σκέψη.
Μέσα στη μνήμη ανθίζεις ξανά και πάλι μαραίνεσαι
όταν οι πράσινες ακρογιαλιές δεν υποφέρονται
όταν το καλοκαίρι στον κάμπο στεγνώνει.
Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ
Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει
Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη
Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση
κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη
Ο Δύσκολος Θάνατος, Νεφέλη 1985.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου