Dante, Inferno, Canto XXVΙ Tennyson, «Ulysses» |
Οδύσσεια δευτέρα και μεγάλη,της πρώτης μείζων ίσως. Αλλά φευάνευ Ομήρου, άνευ εξαμέτρων. Ήτο μικρόν το πατρικόν του δώμα,5ήτο μικρόν το πατρικόν του άστυ,και όλη του η Ιθάκη ήτο μικρά. Του Τηλεμάχου η στοργή, η πίστιςτης Πηνελόπης, του πατρός το γήρας,οι παλαιοί του φίλοι, του λαού10του αφοσιωμένου η αγάπη,η ευτυχής ανάπαυσις του οίκουεισήλθον ως ακτίνες της χαράςεις την καρδίαν του θαλασσοπόρου. Και ως ακτίνες έδυσαν. Η δίψα15εξύπνησεν εντός του της θαλάσσης.Εμίσει τον αέρα της ξηράς.Τον ύπνον του ετάραττον την νύκτατης Εσπερίας τα φαντάσματα.Η νοσταλγία τον κατέλαβε20των ταξιδίων, και των πρωινώναφίξεων εις τους λιμένας όπου,με τί χαράν, πρώτην φοράν εμβαίνεις. Του Τηλεμάχου την στοργήν, την πίστιντης Πηνελόπης, του πατρός το γήρας,25τους παλαιούς του φίλους, του λαούτου αφοσιωμένου την αγάπην,και την ειρήνην και ανάπαυσιντου οίκου εβαρύνθη.Κι έφυγεν. Ότε δε της Ιθάκης αι ακταί30ελιποθύμουν βαθμηδόν εμπρός τουκι έπλεε προς δυσμάς πλησίστιος,προς Ίβηρας, προς Ηρακλείους Στήλας,—μακράν παντός Αχαϊκού πελάγους,—ησθάνθη ότι έζη πάλιν, ότι35απέβαλλε τα επαχθή δεσμάγνωστών πραγμάτων και οικιακών.Και η τυχοδιώκτις του καρδιάηυφραίνετο ψυχρώς, κενή αγάπης. [1894] |
Dante, Inferno, Canto XXVΙ Tennyson, «Ulysses» |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου