Γιώργος Μανιάτης-«Ο Μίδας Βασιλιάς Έχει Αυτιά Γαϊδάρου ή Εκατέρωθεν της Ουσίας» (απόσπασμα)

 Διαβάζω ένα κείμενο, το δικό μου. Να εγκαταλειφθεί κανείς σε μια ανάγνωση είναι πρώτα πρώτα σα να αλλάζει οργανισμό: καρδιά οπωσδήποτε, αλλά επίσης μάτια (αν δηλαδή αληθεύει ακόμη ότι βλέπει καθόλου). Διαβάζω άκοπα και μέσα σε λίγη ώρα, αυτό που ένας άλλος έγραψε σε πολλές ώρες και μοχθώντας. Ότι ο άλλος αυτός μπορεί να είμαι ο ίδιος, δεν είναι ποτέ καθαρό. Ποιος γράφει όταν γράφω και ποιος διαβάζει όταν διαβάζω, το διερωτώμαι.  

Η ανάγνωση είναι αυτό που κάνει ώστε ένα γραπτό να είναι γραμμένο και όλα τα έργα περιλαμβάνουν την εικόνα του αναγνώστη τους. Ο ίδιος ο συγγραφέας είναι –ακόμη και ο πρώτος συγγραφέας ήταν– αναγνώστης. Δεν εννοώ το αυτονόητο ότι πρακτικώς είναι αδύνατο να γράψω αν δεν ξέρω να διαβάζω, αλλά ότι η γραφή είναι η ίδια ανάγνωση. Η γραφή είναι η γενεσιουργός ανά-γνωση της μορφής. Ο συγγραφέας γράφει με ένα ξένο (και άγνωστο) χέρι, εκείνο του αναγνώστη που υπάρχει σ’ αυτόν και που τον κάνει συγγραφέα• δε διαβάζει παρά με ένα επίσης ξένο μάτι. Από κει φαίνεται να πηγάζει η οδυνηρή (η χαρούμενη) ορφάνεια του έργου.  

Διαβάζω αυτό που έγραψα και βλέπω ότι δεν το έγραψα εγώ. Ο συγγραφέας και ο αναγνώστης στην περίπτωσή μου δεν είμαστε το ίδιο πρόσωπο. Γράφω με τον τρόπο που γράφω, αλλά διαβάζω με τον τρόπο που γράφει ένας άλλος. Ο τρόπος άλλωστε με τον οποίο γράφω, ποιος είναι; Εκείνος με τον οποίο κάποιος μέσα μου διαβάζει. Είναι ο εαυτός μου; Εκπλήσσομαι. Όλα όσα αναφέρονται στο γραπτό μου τα γνωρίζω, όχι όμως με τον τρόπο που παρουσιάζονται εκεί. Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου σ’ αυτά, περίπου όπως δεν τον αναγνωρίζω στο όνειρό μου. Είμαι αυτός που ξεχνάει, ή που θυμάται, το όνειρό του• δεν είμαι αυτός που το ονειρεύεται.(…)». 

..........................................................................................................................................................

"Ο άλλος που χρειάζομαι εγώ δεν είναι ο πλησίον μου (πλησίον; ποιος πλησίον;), αλλά ένας άλλος πλησίον: ο εαυτός μου. Ένας εαυτός άλλος από μένα, που πρέπει να τον κτίσω σπόνδυλο με σπόνδυλο, και σ' αυτό συνίσταται από τη μια μεριά η δημιουργία: στη δημιουργία μου εμένα του ίδιου σαν άλλου, για να ελευθερωθώ από τα δύο αφόρητα βάρη (που είναι ένα και το αυτό): τη ζωή και το εγώ. Γράφω, είναι εντέλει ο τρόπος που έχω για να επι-ζώ." 

Πηγή: Γιώργος Μανιάτης, Ο Μίδας Βασιλιάς Έχει Αυτιά Γαϊδάρου ή Εκατέρωθεν της Ουσίας», Κέδρος, Σεπτέμβριος 1972.

Πηγή: https://diskoryxeion.blogspot.com/2018/01/mik-facebook-72.html