Μόνοι το δρόμο πήραμε και φτάσαμε ως την άκρη
Και τώρα αν θα χωρίσουμε θα μας ενώνει ο πόνος·
-Σφίξε το χέρι δυνατά μα κράτησε το δάκρι!
Μόνος εγώ τραβάω μπροστά κ' εσύ γυρίζεις μόνος.
-Πρόσμενε, πάντα πρόσμενε· ποιος ξέρει αν κάποια μέρα
Με σταματήσει η κούραση και με γυρίσει πίσω
Και νεκρωμένος τότε πια γυρνώντας από πέρα
Σαν άστρα αθάνατης ζωής τα μάτια σου αντικρύσω;
Μήτσος Παπανικολάου, 1919
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου