Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου-Πεπραγμένα και σκουπίδια

[με την αφορμή πολυήμερης απεργίας εργαζόμενων στα
απορριματοφόρα και στους σκουπιδότοπους]

 

Τί είναι τα σκουπίδια;
Μην τα περιφρονείτε. Είναι
κατάλοιπα της καθημερινότητας,
σιωπηλοί μάρτυρες της ζωής μας
από την εστία μας
από το σπίτι, από τη γλυκειά θαλπωρή του
από αυτό που φτιάχνει δεσμούς με τον άλλο
και ελκύει και σώζει τον άλλο κι εμένα
¯το δείπνο που πρόσφερε ο φίλος¯
κι όλα τα προϊόντα και τα παρεπόμενα
των σωματικών λειτουργιών
του μωρού, της γυναίκας, του άνδρα
τα ίχνη αφοδεύσεων, εμμήνων ρύσεων, και
στιχηρών προσόμοιων με ευχές
για την υγεία
κάθε φορά
κατά την αλλαγή από τις πάνες του μωρού,
από τις γάζες του χειρουργημένου
από τη μια και μόνη γάζα
της φαντασίας ενός πολίτη
που έφαγε και χόρτασε και πέταξε
στα σύννεφα
αφήνοντας σκουπίδια

Η μανούλα διαχώριζε
από τα απορρίμματα
την τροφή για τις γατούλες•
και από τα έμμηνα των κοριτσιών της
¯στα πανάκια που τα λέγαμε τότε
από ύφασμα βαμβακερό¯
έθυε καθαρμούς με το νεράκι
από τη βρύση του χωριού
που φέρναμε με στάμνες
από πηλό
που ίδρωναν τα κακοκαίρια
και άχνιζαν σαν σώμα στον φρυγμό
περιμένοντας στη  βρύση του χωριού
με υπομονή, τη σειρά, σαν απολύτρωση
και καλημέρα
στην Παναγίτσα μας

Δεν ξέρω τι είναι τα σκουπίδια.
Υποπτεύομαι κάτι, και προσπέφτω μανούλα
σε σένα
να μου πεις, να το γράψω.
Όταν ξεχώριζες
την τροφή για τις γατούλες
ήταν αυτό σκουπίδια;
Ήταν απορρίμματα, νεκρά σώματα, ή μήπως
ήταν τροφή στα κιτάπια της μνήμης
για τα αντικείμενα
της ψυχής
τα πιο μεγάλα ερείσματα
τα παυσίλυπα της καρδιάς
για να φάνε οι γλυκές μας γατούλες
η Μαρίνα κι η Λίζα μας, και ο Παντελής μας
κι ο Βερν και η Καίτη, και ο Πασού κι η Ηλέκτρα.

Υπήρξαν πάντα. Προσδοκώμενα και όχι ληγμένα.
 
Από νεκρά σώματα, κι από τα πτώματα
γαλάζιας φάλαινας στους ωκεανούς, από οστρακόδερμα και
από μαλάκια στις θάλασσές μας, από παρπούνια και λεθρίνια.

Όμως,
στα αγλαωμένα πελάγη μας, μετρήσαμε θανάτους,
μα όχι σκουπίδια.
Μετρήσαμε στη φύση την αίγλη των θεών, όταν
ανέστειλαν τους αριθμούς με την αγάπη.

Το πρώτο φως
του Αδάμ και της Εύας
ποιος το φαντάστηκε με σκουπίδια;

Δεν ήταν τότε έρημη η χώρα,
ούτε οι ρύμες της χώρας, ούτε τα κράσπεδα
από τις ρύμες και τα ρυάκια της χώρας
στις κώμες, καλύκωμες, μακρύκωμες και έγκωμες
που εγκαλούν τον άνθρωπο

για την συμφορά του Αδάμ

Μεγάλε Αρχάγγελε, δεν ήταν σκουπιδότοπος
Κάτω από την φτερούγα σου.

Τι ήτανε λοιπόν κάτω από την φτερούγα σου;
Γλυκειά μου Παναγούλα, κι έρημε Παναγιώτη μου,
και Ρήνα μου και Πάμπο μου, και Άλη και τρισαλί μου
Δεν ξέρω το καλύτερο, μον’ ξέρω το παράταιρο
να βγείτε από το ριζιμιό χαράκι
Και να το πείτε πως ο νους δεν φτάνει, δεν τελειώνει.

Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου

 

 Πηγή:https://www.poeticanet.gr/pepragmena-skoypidia-a-255.html?category_id=130

Ημ/νία δημοσίευσης: 15 Οκτωβρίου 2011