Μιχαήλ Στασινόπουλος - Φθινοπωρινός κήπος

Τι ήσυχα πούρθε αυτό το δείλι
κι' η σιωπηλή του η συννεφιά.
Ξάφνου πως σκόρπισαν οι φίλοι
κι' ήρθε στον κήπο η ερημιά.

Στον κήπο κρύο φυσάει τ' αγέρι
κι' έχουν πιά φύγει τα παιδιά.
-Δος μου, φθινόπωρο, το χέρι
κι' έλα να πάμε συντροφιά.

Πως έφυγε το καλοκαίρι
κι' η σιωπηλή ήρθε η συννεφιά.
-Στερνό τριαντάφυλλο στο χέρι
τα φύλλα γέρνει και σκορπά.

Η άχνα του θέρους στα μαλλιά σου
και του ήλιου η ζέστα στην καρδιά.
Κι' αναπολεί το πέρασμά σου
του κήπου τώρα η μοναξιά.

Παλιοί σκοποί θροούν στ' αγέρι,
σβύνουν οι αντίλαλοι μακρυά.
-Δος μου, φθινόπωρο, το χέρι
κι' έλα να πάμε συντροφιά.

Απ' τη σελίδα Ένα ποιηματάκι