Νίκος Εγγονόπουλος - Όρθρου βαθέος

εκείνο που σ’ εμένα
συγκινούσε
– και συγκινεί πάντοτε –
τους
ανθρώπους
είναι
η καταπληκτική μου ομοιότης
με τον
Aβραάμ Λίνκολν
μάλιστα σαν κάποτες ανεγέρθηκε το μπρούντζινό μου άγαλμα
σε μία οποιαδήποτε πλατεία του Πειραιώς
εναπόθεσαν
στα πόδια μου
σιωπηλά
κάτι
που έμοιαζε
– δεν εδιάκρινα καλά πάν’ απ’ το βάθρον –
σαν λείψανο
σα χάλκινο
μαγκάλι
μ’ αναμμένα κάρβουνα
περίμενα να νυχτώσει καλά
κι’ όταν πλησίασα
να δω
διεπίστωσα
– με τι χαρά –
ότι δεν ήταν τίποτ’ άλλο
παρά
τα μαύρα μάτια της γυναίκας π’ αγαπώ
που
ελάμπανε
μες στο
σκοτάδι

‘Η επιστροφή των πουλιών‘, 1946