Γιώργος Χρονάς - Ποιήματα

 Εκείνος μπροστά κι αυτός από πίσω

 με το πόδι του που σέρνεται

Τον είδε ξανά στα ουρητήρια

Σήμερα Σάββατο περασμένες τρεις

σαν άλλοτε νομίζει ότι δεν θα τον προφτάσει.

......................................................................................................................................................................

Πάνε πια οι βόλτες στα λιμάνια

οι έρωτες, τα βιαστικά φιλιά πίσω από λαμαρίνες

μέσα στις παράγκες, πλάι στα λουτρά

Δωμάτια μικρά, δωμάτια μεγάλα, βοηθητικοί χώροι

 και καρέγλες

φυλάνε καλά κλεισμένες τις αγάπες

Παρατεταμένες κι ανόητες πλέον.

Η πλατεία των σκύλων

Κανείς δεν ξέρει που βρέθηκαν

τόσα σκυλιά χαμένα

τόσοι πιστοί φίλοι χωρίς φίλους.

Ψάχνουνε τα’ αφεντικά τους

κάτω από τις φυλλωσιές

δίπλα στα σκαλιά του ναού

σαν να προσεύχονται

σε άγνωστη θρησκεία

με μαύρους ιερείς

που υπακούουν στην ιατρική από έλεος.

Τα ονόματά τους ποτέ δεν θ’ ακούσουνε

ξανά να τα φωνάζουν οι αγαπημένοι.

Γι’ αυτό σωπαίνουν με τη μουσούδα τους

υγρή στο χώμα.

....................................................................................................................................................................

Μόνο εγώ κι η Λόλα ξέρουμε

πως έτρεξες να φτάσεις το δημόσιο δρόμο

Βρήκαν, λέει, το φουστάνι σου σκισμένο, μόνο το ‘να

σκουλαρίκι στο λαιμό σου, τα τακούνια σου μες στα

χωράφια.

Κάποιο κάθαρμα, κάποιο πεσμένο σχήμα ανδρός σε ρήμαξε

κι έτσι που ακουμπάς σαν να γέρνεις στη φωτογραφία

 αυτή

περασμένη σήμερα Τρίτη στις εφημερίδες

Είσαι πεθαμένη. 

.....................................................................................................................................................................

Αφή ή σκοτάδι

Ξόδεψε τη ζωή του

σε δρόμους και στενά

σε σκοτεινά σοκάκια.

Τώρα οι σάλπιγγες

γι’ αυτόν ηχούν.

Τα λεωφορεία αφήνουν χώρο

να περάσει.

Κοιτάχτε τον,

ψάχνει τόπο σαν τα σκυλιά

να ξαποστάσει.

Κοιτάχτε τον,

ψάχνει μνήμα να μπει μέσα.

......................................................................................................................................................................

Τώρα πέθανα πια. Ησυχάστε.

Το σώμα μου λειώνει πολύ πιο κάτω

από υπόγεια σινεμά και ταβέρνες.

Μόνο να, ο υπόγειος σιδηρόδρομος

 χείμαρρος

τον ύπνο μου ταράζει.