Το στόμα σου κάθε πρωί μυρίζει πικροδάφνη
κι όπως ο ύπνος βαραίνει ακόμα τα μάτια σου
σε παίρνω πάλι εκεί που το σκοτάδι
μάς προστάτευε χτες
χωρίς ταυτότητα, αφομοιωμένους και πλήρεις.
Με το λίγο φως που μπαίνει απ' το παράθυρο
αρχίζουν και φαίνονται τα σημάδια στο λαιμό,
στο στήθος, στην κοιλιά, σαν από πάλη
που έδωσε η αγάπη μας και νίκησε
και συ γαλήνια να ξυπνάς
και ν' ασημίζεις από σπέρμα,
να βεβαιώνεσαι για το βλέμμα μου
και να ξανακοιμάσαι στις πικροδάφνες σου.
Ποιος ξέρει τι ονειρεύεσαι και δεν αφήνεις το χέρι μου,
μόνο το σφίγγεις και χαλαρώνεις σαν παιδί
που φοβάται να μείνει μόνο στα όνειρά του,
βυθίζεσαι σε μια θάλασσα από μένα κι από σένανε
χωρίς φύκια κι ουρανό, μόνο
στόμα, ιδρώτα και ψίθυρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου