Δέν το θέλω να το βλέπω! Πέστε στό φεγγάρι νάρθει ΄τι δέν το αντέχω το αίμα του Ιγνάθιο στην άμμο. Δέν το θέλω να το βλέπω! Ενα ορθάνοιχτο φεγγάρι. Ημερο άλογο της πάχνης, και του ονείρου γκρίζα αρένα με ιτιές στο φράχτη γύρω. Δέν το θέλω να το βλέπω! ΄τι μου καίγεται η μνήμη. Στά μικρά να το μηνύσεις τ΄άσπρα γιασεμιά να ξέρουν! Δέν το θέλω να το βλέπω! Τ΄αρχαίου κόσμου η δαμάλα με πικρή έγλειφε γλώσσα το μουσούδι με το αίμα το χυμένο εκεί στήν άμμο, και οι ταύροι του Γκισάντο, πέτρινου θανάτου όμοιοι, μούγκρισαν σα δυό αιώνες από στράτες χορτασμένοι όχι. Να το δω δε θέλω! Τα σκαλιά ανεβαίνει ο Ιγνάθιο με το θάνατο στούς ώμους. Την αυγή γυρεύει να ΄βρει κι η αυγή πια δεν υπάρχει. Ψάχνει την αδρή του όψη τ όνειρο θολή την κάνει. Το σφιχτό κορμί του ψάχνει βρίσκει τ άνοιχτό του αίμα. να το δώ μη μου ζητάτε! Δε βαστώ τ΄ανάβρυσμάτου π΄οσο πάει ξεθυμαίνει το κελάρυσμα πού φέγγει στίς κερκίδες,και σταλάζει στο πετσί και στο βελούδο του λαού του διψασμένου. Να ΄βγώ μπρός ποιός μου φωνάζει! Να το δώ μη μου ζητάτε! Δέν τα σφάλισε τα μάτια τα δυό κέρατα σαν είδε, μα οι μανάδες τρομαγμένες το κεφάλι ανασηκώνουν. Και στα βοσκοτόπια αγέρας με κρυφές φωνές φουντώνει που χλωμοί βοσκοί τής πάχνης έκραζαν σε ουράνιους ταύρους. Δέν είχε άρχοντα η Σεβίλλια στήν αξιά να τόν περνάει,ή σπαθί σαν το δικό του, η καρδιά να΄ναι πιο ντόμπρα. Σάν ποτάμι από λιοντάρια ξακουστή η αντρειά του κι άγαλμα ,λές, μαρμαρένιο η ξεχωριστή του κρίση. Ρώμη και Ανδαλουσία πάνω στη θωριά του σμίγαν. Το χαμογελό του νάρδος απ΄αλάτι κι εξυπνάδα. Τι τορέρο στην αρένα! Στα βουνά πόσο βουνίσιος! Τί ευγενικός στα στάχυα! Τι σκληρός με τα σπηρούνια! Πόσο τρυφερός στην πάχνη! Τί λαμπρός στα πανηγύρια! Φοβερός στίς τελευταίες μπαντερίλλιες του θανάτου! Τώρα πιά κοιμάτ΄αιώνια. Αγριόχορτα και μούσκλια γδύνουνε μ΄ασφαλα χέρια τον ανθό της κεφαλής του. Και το αίμα του κυλάει τραγουδώντας στα λιβάδια, μές στούς βάλτους τραγουδώντας, από κέρατα γλιστράει παγωμένα,στην ομίχλη ξέψυχο παραπατάει, σ άμετρες οπλές σκοντάφτει, σα μακριά΄, θλιμμένη γλώσσα σκοτεινή, να σχηματίσει τέλμα αγωνίας,πλάι στον Γουαδαλκιβίρ των άστρων. ΑΧ ,σπανιόλικε άσπρε τόιχε! Μαύρε ταύρε του καημού! Αχ, σκληρό του Ιγνάθιο αίμα απ΄τις φλέβες του αηδόνι! Οχι. Να το δω δέ θέλω! Δισκοπότηρο δέν έχει να κρατήσει τέτοιο αίμα. Χελιδόνια να το πιούνε δεν υπάρχουν,μητε πάχνη από φώς να το παγώσει. Δέν υπάρχει ένα τραγούδι, ή πλημμύρα από κρίνα, ή γυαλί να τ΄ασημώσει. οχι. Να το δω δεν θέλω!
Μοιρολόι για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας, μετάφραση Αργύρη Ευστρατιάδη εκδόσεις Ηριδανός
σημειωση: Ο ταυρομάχος I.S.Mejias πληγώθηκε θανάσιμα στήν αρένα του Μανθανάρες της Μαδρίτης τον Αύγουστο του 1934.Καλλιτέχνης ο ίδιος ,είχε στενή φιλία με τούς περισσοτερους αποτούς ποιητές της γενιάς του ΄27.Ποιήματα για τόν θανατό του έγραψαν εκτός από τον Lorca, o Rafael Alberti kai o Gerardo Diego."
Πηγή: https://kokkinikissa.blogspot.com/2008/03/blog-post_14.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου