Jacques Prévert - Ποιήματα

Για σένα αγάπη μου

Πήγα στην αγορά που πουλούν τα πουλιά
Κι αγόρασα πουλιά
Για σένα
Αγάπη μου

Πήγα στην αγορά που πουλούν τα λουλούδια
Κι αγόρασα λουλούδια
Για σένα
Αγάπη μου

Πήγα στην αγορά που πουλούν τα σίδερα
Κι αγόρασα αλυσίδες
Βαριές αλυσίδες
Για σένα
Αγάπη μου

Και μετά πήγα στην αγορά που πουλούν τους σκλάβους
Και σʼ έψαξα
Μα δε σε βρήκα
Αγάπη μου

Πρωινό γεύμα

Έβαλε τον καφέ
Μέσα στο φλιτζάνι
Έβαλε το γάλα
Μέσα στο φλιτζάνι του καφέ
Έβαλε τη ζάχαρη
Μέσα στον καφέ με το γάλα
Με το μικρό κουτάλι
Ανακάτεψε
Ήπιε τον καφέ με το γάλα
Κι ακούμπησε το φλιτζάνι
Χωρίς να μου μιλήσει
Άναψε
Ένα τσιγάρο
Έκανε δαχτυλίδια
Με τον καπνό
Έβαλε τις στάχτες
Μέσα στο τασάκι
Χωρίς να μου μιλήσει
Χωρίς να με κοιτάξει
Σηκώθηκε
Φόρεσε
Στο κεφάλι το καπέλο του
Έβαλε
Το αδιάβροχό του
Γιατί έβρεχε
Κι έφυγε
Κάτω από τη βροχή
Χωρίς μια κουβέντα
Χωρίς να με κοιτάξει
Κι εγώ πήρα
Το κεφάλι μου στα χέρια
Κι έκλαψα .

…………………………………………………………………………….

Η ωραία εποχή

Νηστικό χαμένο παγωμένο
Ολομόναχο χωρίς δεκάρα
Ένα κορίτσι δεκάξι χρονών
Όρθιο ακίνητο
Στην πλατεία της Ομόνοιας
Το μεσημέρι στις δεκαπέντε Αυγούστου .

…………………………………………………………………………….

< 2 >

Τεράστιος και κόκκινος

Τεράστιος και κόκκινος
Πάνω από το μεγάλο παλάτι
Ο χειμωνιάτικος ήλιος εμφανίζεται
Και χάνεται
Σαν κι αυτόν καρδιά μου θα χαθείς
Κι όλος μου ο έρωτας θα τρέξει
Θα τρέξει να σε ψάξει
Έρωτα μου
Ομορφιά μου
Και να σε βρει
Εκεί που είσαι .

…………………………………………………………………………

Ο χαμένος καιρός

Μπροστά στην πόρτα του εργοστασίου
ο εργάτης απότομα σταμάτησε
ο όμορφος καιρός τον τράβηξε από το σακάκι
κι όπως γυρνά
και κοιτάζει τον ήλιο
ολοκόκκινο ολοστρόγγυλο
να χαμογελά μέσα στον ουρανό του από μολύβι
κλείνει το μάτι
με οικειότητα
Πες μου λοιπόν σύντροφε Ήλιε
δεν το βρίσκεις
πως μάλλον είναι κουταμάρα
να δώσεις μια τέτοια μέρα
σε ένα αφεντικό ;

…………………………………………………………………………

PARIS AT NIGHT

Tρία σπίρτα ένα ένα μέσα στη νύχτα
Το πρώτο για να δω το πρόσωπό σου ολόκληρο
Το δεύτερο για να δω τα μάτια σου
Το τελευταίο για να δω το στόμα σου
Κι ολόκληρο το σκοτάδι για να μου θυμίζει όλα αυτά
Σφίγγοντάς σε μέσα στα μπράτσα μου < 3 >
Το μπουκέτο

Τι κάνεις εκεί μικρό κορίτσι
Με αυτά τα λουλούδια τα φρεσκοκομμένα
Τι κάνεις εκεί νεαρό κορίτσι
Με αυτά τα λουλούδια που ξεραίνονται
Τι κάνεις εκεί ωραία γυναίκα
Με αυτά τα λουλούδια που μαραίνονται
Τι κάνεις εκεί γριά γυναίκα
Με αυτά τα λουλούδια που πεθαίνουν

Περιμένω το νικητή .

…………………………………………………………………………

Ατσαλένιο κορίτσι

Ατσαλένιο κορίτσι εγώ δεν αγαπούσα κανένα μες στον κόσμο
Δεν αγαπούσα κανένα εκτός από κείνον που αγαπούσα
Τον εραστή μου αυτόν που με τραβούσε
Τώρα όλα έχουν αλλάξει άραγες είναι εκείνος που έπαψε να
μʼ αγαπά
ο εραστής μου που έπαψε να με τραβά άραγες είμαι εγώ ;
Τώρα είμαι ξαπλωμένη πάνω σε μια ψάθα υγρή
του έρωτα
Ολομόναχη με όλους τους άλλους ολομόναχη απελπισμένη
Κορίτσι από ντενεκέ κορίτσι σκουριασμένο
Ω εραστή μου εραστή μου πεθαμένε ή ζωντανέ
Θέλω να θυμάσαι άλλοτε
τον εραστή μου
αυτόν που με αγαπούσε κι αγαπούσα .

…………………………………………………………………………

Οι μεγάλες οικογένειες

Λουδοβίκος Ι
Λουδοβίκος ΙΙ
Λουδοβίκος ΙΙΙ
Λουδοβίκος ΙV
Λουδοβίκος V
Λουδοβίκος VI
Λουδοβίκος VII
Λουδοβίκος VIII
Λουδοβίκος IX < 4 >
Λουδοβίκος Χ < επονομαζόμενος ο Καβγατζής >
Λουδοβίκος ΧΙ
Λουδοβίκος ΧΙΙ
Λουδοβίκος ΧΙΙΙ
Λουδοβίκος ΧΙV
Λoυδοβίκος ΧV
Λουδοβίκος ΧVI
Λουδοβίκος ΧVIIΙ
και μετά κανείς τίποτε…
μα τι άνθρωποι είναι αυτοί
που δεν είναι ικανοί
να μετρήσουν ως το είκοσι ;

…………………………………………………………………………..

Ο κήπος

Χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια
Δε θα μπορούσαν να φτάσουν
Για να πω
Για το μικρό δευτερόλεπτο της αιωνιότητας
Που με φίλησες
Και σε φίλησα
Ένα πρωί μέσα στο φως του χειμώνα
Στο πάρκο Μονσουρί στο Παρίσι
Στο Παρίσι
Πάνω στη γη
Στη γη που είναι ένα αστέρι

…………………………………………………………………………

Ελεύθερη συνοικία

Έβαλα το πηλίκιο μου μέσα στο κλουβί
και βγήκα με το πουλί στο κεφάλι
Λοιπόν
δε χαιρετούνε πια
ρώτησε ο διοικητής
Όχι
δε χαιρετούνε πια
είπε το πουλί
Α καλά < 5 >
συγχωρείστε με νόμιζα ότι χαιρετούν
είπε ο διοικητής
Είσαστε συχωρεμένος όλος ο κόσμος
μπορεί να κάνει λάθος
είπε το πουλί .

…………………………………………………………………………..

Πρώτη μέρα

Σεντόνια άσπρα μες στη ντουλάπα
Σεντόνια κόκκινα μες στο κρεβάτι
Ένα παιδί μες στη μητέρα του
Η μητέρα του μέσα στους πόνους
Ο πατέρας μες στο διάδρομο
Ο διάδρομος μέσα στο σπίτι
Το σπίτι μέσα στην πολιτεία
Η πολιτεία μες στη νύχτα
Ο θάνατος μέσα σε μια κραυγή
Και το παιδί μες στη ζωή .

…………………………………………………………………………..

Τραγούδι

Τι μέρα έχουμε σήμερα
Είμαστε όλες οι μέρες
Φίλη μου
Είμαστε όλη η ζωή
Αγάπη μου
Αγαπιόμαστε και ζούμε
Ζούμε και αγαπιόμαστε
Και δε γνωρίζουμε τι είναι η ζωή
Και δε γνωρίζουμε τι είναι η μέρα
Και δε γνωρίζουμε τι είναι η αγάπη .

…………………………………………………………………………..

Το μήνυμα

Η πόρτα που κάποιος άνοιξε
Η πόρτα που κάποιος έκλεισε ξανά < 6 >
Η καρέκλα εκεί που κάποιος κάθισε
Ο γάτος που κάποιος χάιδεψε
Το φρούτο που κάποιος δάγκωσε
Το γράμμα που κάποιος διάβασε
Η καρέκλα που κάποιος τουμπάρισε
Η πόρτα που κάποιος άνοιξε
Ο δρόμος εκεί που κάποιος τρέχει ακόμα
Το δάσος που κάποιος διασχίζει
Το ποτάμι εκεί που κάποιος ρίχνεται
Το νοσοκομείο εκεί που κάποιος πέθανε .

…………………………………………………………………………….

Κινούμενες αμμουδιές

Δαίμονες και θαύματα
Άνεμοι και παλίρροιες
Μακριά η θάλασσα έχει ήδη τραβηχτεί
Κι εσύ σαν ένα φύκι που το χάιδεψε ο άνεμος με γλύκα
Μέσα στις αμμουδιές του κρεβατιού κουνιέσαι κι ονειρεύεσαι
Δαίμονες και θαύματα
Άνεμοι και παλίρροιες
Μακριά η θάλασσα έχει ήδη τραβηχτεί
Αλλά μέσα στα μισάνοιχτα μάτια σου
Δυο μικρά κύματα έχουν απομείνει
Δαίμονες και θαύματα
Άνεμοι και παλίρροιες
Δυο μικρά κύματα για να με πνίξουν .

………………………………………………………………………………

Τραγούδι του πουλολόγου

Το πουλί που πετά τόσο γλυκά
Το πουλί κόκκινο και χλιαρό όπως το αίμα
Το πουλί τόσο τρυφερό το πουλί που κοροϊδεύει
Το πουλί που απότομα το πιάνει φόβος
Το πουλί που απότομα χτυπιέται
Το πουλί που θαʼ θελε να δραπετεύσει
Το πουλί μοναχό και τρελαμένο
Το πουλί που θαʼ θελε να ζήσει
Το πουλί που θαʼ θελε να τραγουδήσει < 7 >
Το πουλί που θαʼ θελε να φωνάξει
Το πουλί κόκκινο και χλιαρό σαν το αίμα
Το πουλί που πετά τόσο γλυκά
Είναι η καρδιά σου όμορφο παιδί
Η καρδιά σου που φτεροκοπά με τόση λύπη
Πάνω στο στήθος σου τόσο σκληρό και άσπρο .

…………………………………………………………………………

Πλατεία Καρουζέλ

Πλατεία Καρουζέλ
προς το τέλος μιας όμορφης μέρας του καλοκαιριού
το αίμα ενός αλόγου
τραυματισμένου και ξεζεμένου
κατρακυλούσε
πάνω στο πλακόστρωτο
Και το άλογο ήταν εκεί
όρθιο
ακίνητο
πάνω στα τρία πόδια
Και το άλλο πόδι χτυπημένο
χτυπημένο και ξεριζωμένο
κρεμόταν
Πολύ κοντά
όρθιος
ακίνητος
ήταν κι ο αμαξάς
Και μετά η άμαξα κι αυτή ακίνητη
άχρηστη σαν ένα ρολόι σπασμένο
Και το άλογο σιωπούσε
το άλογο δε θρηνούσε
το άλογο δε χλιμίντριζε
ήταν εκεί
περίμενε
και ήταν τόσο ωραίο τόσο μελαγχολικό τόσο απλό
και τόσο φρόνιμο
που ήταν αδύνατο να συγκρατήσει τα δάκρυα του .

Ω
κήποι χαμένοι
πηγές ξεχασμένες
λιβάδια ηλιοφώτιστα
ω πόνε
μεγαλοπρέπεια και μυστήριο της ατυχίας
αίμα και λάμψεις
ομορφιά χτυπημένη
Αδελφοσύνη . < 8 >

…………………………………………………………………………….
Είμαι αυτή που είμαι

Είμαι αυτή που είμαι
Είμαι φτιαγμένη γιʼ αυτό
Όταν κάνω κέφι να γελάσω
Ναι γελάω στα γερά
Άραγε είναι δικό μου λάθος
Αν δεν είναι πάντα ο ίδιος
Που αγαπώ κάθε φορά
Είμαι αυτή που είμαι
Είμαι φτιαγμένη γιʼ αυτό
Τι παραπάνω θέλετε
Τι θέλετε από μένα

Είμαι φτιαγμένη για νʼ αρέσω
Και τίποτε δεν το αλλάζει
Τα τακούνια μου είναι πολύ ψηλά
Το μπόι μου είναι μια καμπύλη
Τα στήθια μου πάρα πολύ σκληρά
Τα μάτια μου πάρα πολύ κομμένα
Και ύστερα λοιπόν
Εσάς τι σας πειράζει
Είμαι αυτή που είμαι
Αρέσω σʼ όποιον αρέσω
Εσάς τι σας πειράζει
Αυτό που μουʼ χει τύχει
Ναι κάποιον έχω αγαπήσει
Ναι κάποιος μʼ είχε αγαπήσει
Σαν τα παιδιά που αγαπιούνται
Απλά ξέρουν να αγαπούν
Να αγαπούν να αγαπούν…
Γιατί να με ρωτάτε
Είμαι εδώ για να σας αρέσω
Και τίποτε δεν το αλλάζει .

…………………………………………………………………………

Αλικάντε *

Ένα πορτοκάλι πάνω στο τραπέζι
Το φουστάνι σου πάνω στο χαλί
Κι εσύ μες στο κρεβάτι μου
Γλυκό κρασί του παρόντος
Δροσιά της νύχτας
Ζεστασιά της ζωής μου . < 9 >

*γλυκό ισπανικό κρασί
Τραγούδι του δεσμοφύλακα

Πού πας όμορφε δεσμοφύλακα
Μʼ αυτό το κλειδί λεκιασμένο από αίμα
Πάω να ελευθερώσω εκείνη που αγαπώ
Εάν υπάρχει ακόμα χρόνος
Και που την έχω φυλακίσει
Τρυφερά και με σκληρότητα
Στο πιο μυστικό μέρος του πόθου μου
Στα πιο βαθιά της ταραχής
Μέσα στα ψέματα του μέλλοντος
Μέσα στις βλακείες των όρκων
Θέλω να την ελευθερώσω
Θέλω να είναι ελεύθερη
Κι ακόμα ας με ξεχάσει
Κι ακόμα ας φύγει
Κι ακόμα ας ξαναγυρίσει
Κι ακόμα ας μʼ αγαπήσει
Ή να αγαπήσει κάποιον άλλο
Αν κάποιος άλλος της αρέσει
Κι αν απομείνω μόνος
Κι αυτή να έχει φύγει
Θα φυλάξω για παντοτινά
Μέσα στα δυο μου κούφια χέρια
Μέχρι το τέλος της ζωής
Τη γλύκα απʼ τα στήθια της
Που τα έπλασε ο έρωτας .

…………………………………………………………………………

Μπαρμπαρά

Θυμήσου Μπαρμπαρά
Έβρεχε χωρίς να σταματά στη Βρέστη κείνη τη μέρα
Και περπατούσες χαμογελαστή Ανθισμένη θελκτική μουσκεμένη
Κάτω απʼ τη βροχή
Και διασταυρωθήκαμε στην οδό Σιάμ
Χαμογελούσες
Κι εγώ χαμογελούσα το ίδιο
Θυμήσου Μπαρμπαρά
Εσύ που δε σε γνώριζα
Εσύ που δε με γνώριζες
Θυμήσου παρόλα αυτά κείνη τη μέρα
Μην ξεχνάς
Ένας άντρας προφυλαγόταν κάτω από μια μικρή στοά < 10 >
Και φώναξε το όνομα σου
Μπαρμπαρά
Κι έτρεξες πάνω του μέσα στη βροχή
Μουσκεμένη θελκτική ανθισμένη
Και ρίχτηκες μέσα στα μπράτσα του θυμήσου Μπαρμπαρά
Και μη μου θυμώνεις που σου μιλάω με το συ
Μιλάω με το συ σε όλους αυτούς που αγαπώ
Ακόμα κι αν τους είδα μονάχα μια φορά
Μιλάω με το συ σε όλους αυτούς που αγαπιούνται
Ακόμα κι αν δεν τους γνωρίζω
Θυμήσου Μπαρμπαρά
Μην ξεχνάς
Αυτή τη βροχή ήσυχη κι ευτυχισμένη
Πάνω στο πρόσωπο σου το ευτυχισμένο
Πάνω σε αυτή την πόλη την ευτυχισμένη Αυτή τη βροχή πάνω στη θάλασσα
Πάνω στο ναύσταθμο
Πάνω στο καράβι του Ουεσάντ *
Ω Μπαρμπαρά
Τι κουταμάρα ο πόλεμος
Τι ναʼ χεις απογίνει τώρα
Κάτω από αυτή τη βροχή από σίδερο
Από φωτιά ατσάλι αίμα
Κι αυτός που σε έσφιγγε μέσα στα μπράτσα του
Όλο έρωτα
Έχει πεθάνει εξαφανίστηκε ή είναι ακόμα ζωντανός
Ω Μπαρμπαρά
Βρέχει χωρίς να σταματά στη Βρέστη
Όπως έβρεχε παλιά
Αλλά δεν είναι πια το ίδιο κι όλα καταστράφηκαν
Είναι μια βροχή πένθους τρομερή και λυπημένη
Δεν είναι ούτε η καταιγίδα
Από σίδερο ατσάλι αίμα
Πολύ απλά μόνο τα σύννεφα
Που ψοφούν σαν τα σκυλιά
Τα σκυλιά που εξαφανίζονται
Στα ρυάκια των νερών της Βρέστης
Και πηγαίνουν να σαπίσουν μακριά
Μακριά πολύ μακριά από τη Βρέστη
Που τίποτε πια δεν της απόμεινε .

*μικρό νησί κοντά στη Βρέστη

………………………………………………………………. < 11 >

Από τη συλλογή < Η ΒΡΟΧΉ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΟΣ ΚΑΙΡΟΣ >
……………………………………………………………………………….
………………………………………………………………………………..

Οι προδομένοι εραστές

Εγώ είχα τη λάμπα
κι εσύ είχες το φως
Ποιος πούλησε το φυτίλι;

…………………………………………………………………………………

Το ποτάμι

Τα νέα σου στήθια λάμπανε κάτω από τη σελήνη
όμως έριξε
ένα παγωμένο χαλίκι
η ψυχρή πέτρα της ζήλειας
πάνω στην αντανάκλαση
της ομορφιάς σου
που χόρευε γυμνή πάνω στο ποτάμι
μες στη μεγαλοπρέπεια του καλοκαιριού.

μετάφραση: Κώστας Ριτσώνης

https://www.poiein.gr/2010/01/25/jacques-prvert-1900-1977-paroles-euaea-iaouonaoc-ethooao-neoothico/