μα να φύγει δεν ήθελε.
Έσκαβε μέρα νύχτα τη μνήμη,
έβρισκε πλαγιές μ’ ανθισμένο ροδάμι,
πλυμένα κόκκαλα στου μυαλού του τις λόχμες
κραυγές της απόγνωσης
που βουρκώναν τα μάτια
όπως κεραυνός λαμπαδιάζει
μυγδαλιές και πουρνάρια,
μα να φύγει δεν ήθελε.
Ενθύμιον, Καστανιώτης 2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου