Τέλλος Άγρας - Ποιήματα

 

 ΣΚΟΠΟΣ ΧΑΜΕΝΟΣ

Σ΄εκείνες τις αστροφεγγιές

που προμηνούν καλοκαιριές

μα που τ΄αχείλι πάει να φρίξει,

και που όλη η ψύχρα απ΄τη βραδυά

γίνεται μέσα στην καρδιά

πίκρα και κάματος και πλήξη,

εγώ δεν έμοιασα ποτές

με τους πικρούς τραγουδιστές

που - κάθε βράδυ σα σχολάνε -

απ΄τα παράθυρα περνούν

- που άξαφνοι ανέμοι τα σφαλνούν -

και τραγουδούν, πολλοί, και πάνε...

Κάτω απ΄τον έντονο ουρανό,

τι μ΄έχει κάνει, να πονώ

κι ως τόσο να σωπαίνω, εμένα;

και να γυρεύω μοιρασιά

απ΄τη δική τους ζεστασιά

μες στα τραγούδια, εγώ, τα ξένα;

Δούλευα μέσα μου να πω

κ΄εγώ (ποιός ξέρει!) έναν σκοπό;

Αχ, κι΄όσο αν τρίβη κι΄αν μαζώνη

τα χέρια μου, όμως δε μπορεί

ακόμα η φούχτα σου να βρη

και την ψυχή μου, που κρυώνη...

ΑΡΓΑ, ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ...

Αργά, στο σπίτι σα γυρνώ

τη νύχτα, απ΄την πλατεία περνώ

που κρέμετ΄έρημο φανάρι.

Νoτιά το δέρνει βραδυνή

και το τινάζει απ΄το σχοινί,

σφοδρά, για να το συνεπάρη.

Ταιριάζει ο αγέρας ο κουφός

κι΄αυτό το τρομαγμένο φως

πάνω στους τοίχους που σπαράζει,

κ΄η σύναξη άσωτα παιδιά

που απόμειναν, μες στη βραδυά,

δίχως ψυχή να τα φωνάζη.

Γύρω, στα σύρματα οι αητοί,

και τζάμια πούειναι από χαρτί

- κάθε σημάδι, έχει ένα ταίρι.

Κ΄η φυσαρμόνικα η βαρειά

που κάπου κλαίει - από μακρυά,

σε πίσω τρίστρατο, ποιός ξέρει! -

τον ίσκιο μου (που προσπερνά

και μεγαλώνει - ως τη γωνιά,

ως ότου αγέρας τον αρπάζει,

καθώς τη μαύρη καστανιά

που έχει μαδήσει η χειμωνιά)

μ΄αυτόν τον ίσκιο μου ταιριάζει.

ΑΜΟΥΣΙΑ

Το ξεπεσμένο αρχοντικό

μπουμπούκια και πουλιά το πνίγουν,

περικοκλάδες το τυλίγουν,

σφιχτά, μεστά - σα μυστικό.

Τη χλώρη την τρεμουλιαστή

νερό τρεχάμενο ακραγγίζει,

το λάκκο - λάκκο, και φλιφλίζει

μιαν ευφροσύνη αναβρυτή.

Κόκκινες σέρνει χαρακιές

ο ήλιος στις γρίλλιες του, ως μέσα,

στο κάδρο με την πριγκηπέσσα

και σε κονσόλες παλαιϊκές.

Η πλάση το καταφιλεί,

τόχει - και το σφιχταγκαλιάζει.

Του κάκου: νειότη δεν του μοιάζει,

μα κρύος χειμώνας πιο πολύ.

Κ΄εγώ, άλλο τόσο: δεν μπορώ

ματιά και νόηση να βαθύνω

στην όψη του, κι εγώ τ΄αφήνω

να κλειή τη θύρα στον Καιρό.

Δεν είναι η ώρα η τυχερή,

δε με δονεί, δε με πικραίνει.

Κρύα η καρδιά μου - περιμένει

ουσία και ποίηση να του βρη

- σε ώρα κρυφή; σε τέχνη ξένη;

ΜΙΚΡΕΣ ΑΓΩΝΙΕΣ

Κλαις, που βραδιάζει - κ΄η μητέρα

τη βίζιτά της δεν τελεύει.

Ξένος, στο δρόμο που αγριεύει

σύννεφα κλαις και κρύον αγέρα.

Βρέχει, σα χτες. Απ΄άκρια σ΄άκρια

κατασταλάζει ο κούφιος ήχος ...

Και γίνεται αντίκρυ σου ο τοίχος

σα μάγουλο που τρέχει δάκρυα.

Μα τα παράθυρα η κυρία

φριχτά που βγήκε να σφαλίση,

το γιατί κλαις αν σε ρωτήση,

πες της μια ψεύτικη ιστορία.

Να, εσύ τον κόσμο τον φοβάσαι.

Τ΄άλλα παιδιά δε σ΄αγαπάνε,

σε ρίχνουν χάμω, σ΄ανικάνε...

Κάλιο μέσα στο σπίτι νάσαι

με τη λάμπα, με τα βιβλία,

τα ξυλαράκια στο τραπέζι

και με τον αδερφό που παίζει

το σιδηρόδρομο ή τα πλοία,

κάλλιο στην κάμαρα, που ανοίγει

έναστρη, νυχτομαθημένη

- και το τραγούδι της, που βγαίνει,

μέσα στον τοίχο της το πνίγει.

Στο παράθυρο του Γενάρη

που η μαυρομαντηλούσα η μέρα

τρέμει όλο δάκρυα στον αγέρα

κι΄όλο φριχτό μαργαριτάρι.

Απ΄την ανίδεη γυναίκα

σύρε να κλάψης πάρα πέρα.

- Αχ, πως θα ζήσωμε, μητέρα,

ως τις εννιάμιση; ως τις δέκα;

Πηγή: https://poetry-poets.blogspot.com/2009/11/1899-1944.html