Κυριάκος Χαραλαμπίδης - Δύο ποιήματα

 Η ΚΟΡΗ

ΜΕ ΠΛΑΣΤΕΛΙΝΗ πλάθει στο μυαλό της τον ήλιο που σκεπάζει τον αρραβωνιαστικό της. Κάθε πρωί ξυπνά με το πουκάμισό του στο μανταλάκι να στολίζει τον αέρα. Είναι μελαχρινή, σκούρα μαλλιά χέρια παχιά και μάτια λυπημένα. Του σιδερώνει παντελόνι στο χωριό της με σίδερο βαρύ, γεμάτο κάρβουνα. Απρίλης 1978 ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΚΕΛΟΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ρεαλιστές• η μαύρη κόρη με την αθώα πλαστελίνη στο μυαλό της άφησε κάποια μέρα την περισκελίδα του αγνοούμενου αρραβωνιαστικού της — ξαναπαντρεύτηκε, τα κάρβουνα είχαν σβήσει. Τηλεφωνεί και στον Αντρέα το σκηνοθέτη : «Παρακαλώ μη δείξεις την ταινία». «Φοβάσαι μη σου πούνε τόνε ξέχασες ή μήπως ντρέπεσαι τον νέο σου άντρα;» Του είπε «και τα δυο» και κλείνει το τηλέφωνο. Όμως εκεί στο χέρι της απάνω φυτρώνει τερακότα του αγνοούμενου κι έτσι της ομιλεί: Δε θα γυρίσω• πορεύου, χαμογέλα, στ' άσπρο νυφικό. Φλεβάρης 1983

Θόλος, Ερμής, 1989