Μου αρέσει ν’ αγγίζω τα τατουάζ σου
στο απόλυτο σκοτάδι, όταν δεν μπορώ να τα δω.
Γνωρίζω τη θέση που βρίσκεται το καθένα στο σώμα σου,
ξέρω απ’ έξω την τεθλασμένη γραμμή
τού κεραυνού που πάλλεται πάνω ακριβώς
από τη ρώγα του μαστού σου.
Ενστικτωδώς μπορώ να βρω
τις γαλάζιες, στροβιλιζόμενες δίνες
τού νερού στον ώμο σου,
εκεί όπου ένα φίδι στριφογυρίζει
αντιμέτωπο μ’ ένα δράκο.
Όταν τραβάω το κορμί σου πάνω μου
και σε παίρνω δίνοντάς τα όλα
στην κλινοπάλη,
μέχρι μετά να ξαπλώσουμε ήσυχοι στα σεντόνια,
λατρεύω να φιλάω τις εικόνες στο δέρμα σου.
Αυτές θα κρατήσουν μέχρι να καείς
και να γίνεις στάχτη.
Ο,τιδήποτε μετατρέπεται σε πόνο ή επιμένει
ανάμεσά μας, θα μείνει για πάντα εκεί.
Τέτοια μονιμότητα είναι τρομακτική.
Γι ‘ αυτό αγγίζω τα τατουάζ σου στο σκοτάδι∙
αλλά τ’ αγγίζω ακόμα αγκομαχώντας.
(Μεταφραστική δοκιμή: Νίκος Λάζαρης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου