Η λευκή σελίδα με περιπαίζει
έτσι καθώς ακινητώ με το μολύβι στο χέρι,
ως ενεστώς, παρακείμενος μέλλοντος αορίστου.
Πάνω στη φράση που, μόλις, έγραψα
βηματίζει μια μύγα.
Μια μύγα που δεν αναγνωρίζει τη λέξη της,
παρ’ ότι δύo φορές την περπάτησε ήδη.
Η μύγα δεν ξέρει πως συμμετέχει στο ποίημα!
Προς τί, λοιπόν, τούτο το τέχνημα;
Δεν θα με σώσει και πάλι ο Λόγος!
Σε λίγο θα μείνουμε δίχως αίτιον.
Κι ετούτος ο Αύγουστος που φεύγει καυτός
κι εκείνος ο Σεπτέμβρης που φθάνει δροσάτος,
με των ημερών μας το αίμα εκτρέφονται
άλλωστε...
Αμειψισπορά, Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λεβαδείας,1996.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου