Κώστας Μόντης - Α' Γράμμα στη μητέρα, ε'

Μας είπαν προεξείχε η καρδιά

και την περιέκοψαν.

Μας είπαν προεξείχαν τα όνειρα

και τα περιέκοψαν,

μας είπαν προεξείχαν οι αιρετικοί πόθοι.

Τι υποσημειώναμε, είπαν, τις νύχτες στα κράσπεδα

των αγαλμάτων,

τι έννοια είχε το δίχτυ ασφαλείας

που απλώναμε κάτω απ’ τον ήλιο;

Όμως εμείς μ’ αυτά ποτίζαμε τους ουρανούς δάκρυα,

μητέρα

όμως εμείς μ’ αυτά κλεινόμαστε έρμαια στη σοφίτα.

Ευαγγελία Τάτση - Οικοδόμοι και άλλα

Σε δέκα οικογένειες

εφτά οικοδόμοι

δυο ιδιωτικοί υπάλληλοι

κι ένας χαφιές

που δεν θυμάμαι τη δουλειά του.

Κανείς δεν μπορεί να χωρίσει

απ' αυτό που είναι, παρά μόνο

απ' αυτό που δεν είναι.

Άλλο οικοδόμος, άλλο εργολάβος.

Απ' όσους το κατάλαβαν, οι μισοί

έγιναν κατασκευαστές.

Κάπως έτσι χώρισαν όλα

τα σπίτια, οι γειτονιές

η πατρίδα

ξανά.

Μας έμειναν

ολόκληρα τα καρπούζια

ολόκληρα τα καφάσια με τις μπύρες

οι καρέκλες στα πεζοδρόμια

και στα πλατύσκαλα

καρέκλες απλωμένες στις εξώπορτες

το ένα κοινόχρηστο και μοναδικό τηλέφωνο

η μια τηλεόραση.

Ο καθένας πληρώνει τα δικά του

έμαθα αργότερα.

Εύκολος τρόπος να ξεχωρίζω

αυτό που δεν είμαι.

Αντώνης Φωστιέρης - Δύο ποιήματα

OΡΙΣΤΙΚΗ, ΧΡΟΝΟΥ ΑΟΡΙΣΤΟΥ

– Χτες το πρωί
Στις έντεκα
Σκοτώθηκε
Ο πιο καλός μου φίλος.

Πόσο αόριστος
Μπορεί να είναι πράγματι ο Αόριστος
Όταν με τόση ακρίβεια
Σφραγίζει οριστικά
Τα περασμένα;

Ερώτημα που άφησε αναπάντητο
Η ένοχη ασάφεια
Του χρόνου.

Και μόνο η έγκλιση
Με παρρησία προσπαθεί
Να διαψεύσει
Οξύμωρα
Το ψεύδος:

– Χτες το πρωί
Σκοτώθηκε.

(Ούτε μια ελάχιστη
Ρωγμή αμφιβολίας,
Μια ενδεχόμενη
Ελπίδα ελπίδας.
Ούτε).
Με παρρησία σώζοντας
Της γλώσσας την τιμή
Σε μιαν απάντηση.

Σταράτη.

Οριστική.


Η ΣΑΡΚΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ξέρω
Δεν ξέρω τι σημαίνει ακριβώς
Αλλά το λέω:

– Το σώμα σου είναι
Η σάρκα του χρόνου.

(Ποια σκέψη μπόρεσε ποτέ
Να ξεδιαλύνει
Ώς το μεδούλι του
Ένα στίχο;
Ποιο αίσθημα
Να ξεκλειδώσει επάξια
Μια λέξη;/Ανάστροφα,
Η απορία μοιάζει αρκούντως
Παιδική).

Μήπως θέλει να πω:
Ακούω στο στήθος σου
Ριπές δευτερολέπτων;

Μήπως θέλω να πει:
Το πνεύμα ενδίδει αδιάντροπα
Στα θέλγητρα της ύλης;

Δεν ξέρω
Ξέρω τι σημαίνει
Αλλά το λέω:

– Το σώμα σου ένδυμα
Μανδύας του Παντός.

Πηγή: https://www.poeticanet.gr/dyo-poiimata-a-2089.html

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος - Ταξίδια

Τον χάρτη τον έχεις διάπλατα ανοιχτό

στο πάτωμα, μπροστά από το κρεβάτι μας.

Το πρωί, μόλις ξυπνάς, ανοίγεις το παράθυρο

να μπει λίγη δροσιά και τρέχεις στο μπάνιο

–ακούω τα πέλματά σου επάνω στα πλακάκια

και τ’ ορμητικό σφύριγμα ανάμεσα απ’ τα πόδια σου–

κι ύστερα γυμνή, όπως όλη τη νύχτα δίπλα μου,

πέφτεις στα γόνατα πάνω απ’ τον χάρτη

γυρεύοντας τον επόμενο προορισμό μας.

Εγώ αισθάνομαι πως είμαι ήδη στον δικό μου.

[Τι κοιτάζει στ' αλήθεια ο ποιητής, εκδ. Πόλις]

William Shakespeare - Μάκβεθ (Πράξη Πρώτη, Σκηνή Πέμπτη)

Ο Αγγελιοφόρος βγαίνει κι η Λαίδη Μάκβεθ μονολογεί

Κι ο κόρακας ακόμη είναι βραχνός που κράζει μηνώντας τον μοιραίο ερχομό του Ντόνκαν

στο δικό μου τόν πύργο ! — Ελάτε, πνεύματα, σεις που τους φονικούς βοηθάτε στοχασμούς μου αλλάξτε το γυναίκειο φυσικό μου,

κι απ’ την κορφή ως τα νύχια πλημμυρίστε με

με τρομερή ασπλαχνία ! Το αίμα μου πήξτε ! φράξτε τόν κάθε δρόμο

προς τη συνείδησή μου, ώστε η συμπόνια

να μην ταράξει τους φριχτούς σκοπούς μου,

μηδέ να βάλει ειρήνη ανάμεσα στην πράξη

και σ’ αυτούς ! Στα γυναίκεια μου ελάτε τα στήθια και βάλτε τους χολή για γάλα, ω εσείς

μεσίτες του θανάτου, όπου κι αν είστε

με την αέρινην ουσία σας και δουλεύετε

τον όλεθρο τού κόσμου... Έλα, μαύρη νύχτα,

και μες στους πιο πυκνούς τής Κόλασης τυλίξου καπνούς, για να μη δει το κοφτερό μαχαίρι μου την πληγή που θανοίξει,

και μήτε ο ουρανός να με κοιτάξει

μέσ’ απ’ του σκοταδιού το καταπέτασμα

και κράξει : «Στάσου ! στάσου !». 

Μετ: Κ. ΚΑΡΘΑΙΟΣ 

L'Ham De Foc - La Dansa Dels Fadrins

 

Λουκιανός Κηλαηδόνης - Το σύστημα

 Τα χέρια σου συνάδελφε
όταν τα νοικιάζεις
κακό τον εργοδότη σου
γι’ άνθρωπο να λογιάζεις

Όπως και ο εργοδότης σου
γι’ άνθρωπο αν σε πάρει
το σύστημα τον ίδιο αυτόν
κάποτε θα φουντάρει

Ποτέ να μη σου φεύγει
απ’ το μυαλό
τα χέρια σου δυο μηχανές
νοικιάζεις σε μηχανισμό
πράγμα που σ’ αρέσει
δεν σ’ αρέσει
σαν μηχανή δεν έχει ανθρωπισμό
πολύ δε περισσότερο
συναισθηματισμό

Τα χέρια σου συνάδελφε
όταν τα νοικιάζεις
να ξέρεις πως το σύστημα
είναι που τ’ αρωγιάζεις

Όπως κι ο εργοδότης σου
όταν τα καπαρώσει
για χάρη του συστήματος
θα σε αλλοτριώσει

Ποτέ να μη σου φεύγει
απ’ το μυαλό
τα χέρια σου δυο μηχανές
νοικιάζεις σε μηχανισμό
πράγμα που σ’ αρέσει
δε σ’ αρέσει
σαν μηχανή δεν έχει ανθρωπισμό
πολύ δε περισσότερο
συναισθηματισμό

                                 Λουκιανός Κηλαηδόνης - Το Σύστημα

Bambu - Guerra (with Quetzal)

 

Κωστής Παλαμάς - Το ταξίδι

Μου σφίγγει ο καημός, σα θηλιά το λαιμόκαι μες στην καρδιά με δαγκώνει σα φίδι.Παράξενο θέλω ν’ αρχίσω ταξίδι,χωρίς, μα χωρίς τελειωμό. 5Το δρόμο μ’ αργά να τραβώ, να τραβώ,αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,ψυχή να μη βρίσκω, ή πάντα να μπλέκωμε κόσμο τυφλό και βουβό. Να νιώθω τριγύρω πλατιά ερημιά,10κλεισμένα τα σπίτια, τα τζάκια σβησμένα,ψηλά να μη φέγγει αστέρι κανένα,και κάτου γυναίκα καμιά. Ε! ίσως σε τέτοιο ταξίδι αν βρεθώ,ατέλειωτο, έρμο, σ’ αγνώριστη χώρα,15δε θα ’χω περίσσια λαχτάρα σαν τώρα,Αγάπη, από σε να χαθώ! Απρίλιος 1883 *

Τα τραγούδια της πατρίδος μου 

Σταμάτης Κραουνάκης - Το ταξίδι

Νίκος Καζαντζάκης - Άνω Αίγυπτος

Τρένο. Μπαίνουμε στην Άνω Αίγυπτο. Απέναντι τα βουνά λάμπουν γυμνά, τριανταφυλλένια, έρημα. Κοντά μας, δίπλα στο νερό, η πράσινη γραμμή της κατοικούμενης γης. […]

Φτάσαμε στις Θήβες, στη Μεγάλη Διόσπολη, στην Εκατοντάπυλο του Ομήρου, στην τεράστια πρωτεύουσα των Φαραώ. Σήμερα είναι ένα μικρό χωριό που ζει από τους χιλιάδες περιηγητές που έρχουνται με τα βαπόρια και με τα τρένα. […]

Πηγαίνω πρωί πρωί στους ναούς του Λούξορ και του Καρνάκ. […] Τα ανάγλυφα, γιγάντια, παριστάνουν το Φαραώ να τανύζει* το τόξο, τους αιχμαλώτους δεμένους από το λαιμό να σηκώνουν τα χέρια, τους θεούς να επιφοιτούν απάνου στις βασίλισσες και να δημιουργούν μαζί τους το διάδοχο. Αποπάνου τα ιερογλυφικά υμνούν τη μυστική αυτή ένωση. […]

Συλλογίζουμαι στις τελευταίες πια μεγάλες δυναστείες, όταν επετράπη στους ξένους να επισκέπτουνται ανενόχλητοι την Αίγυπτο. Τι καταπληχτικό θέαμα θ’ απλώθηκε μπροστά στα αφελή, νηφάλια μάτια των Ελλήνων! Αυτοί που ανατράφηκαν σε μικρές πολιτείες και που δούλευαν χαρούμενοι και περιόριζαν σε έναν ελάχιστο υλικό χώρο όλο το πνέμα‒αντίκρισαν ξαφνικά τους τερατόμορφους θεούς και τις γιγάντιες κολόνες και τις ανθρώπινες μάζες που δούλευαν σκλάβες χωρίς ανταρσία και μάχουνταν, σωριάζοντας όγκο πάνου σε όγκο, να συλλάβουν το πνέμα. […]

Όλη αυτή η δυτική όχθη ήταν αφιερωμένη στο θάνατο. Έσκαβαν τους βράχους βαθιά και παράχωναν τη μούμια‒όπως παραχώνουμε το σπόρο το σιτάρι. Για να φυτρώσει και ν’ αναστηθεί. Και τώρα, σκάβοντας, τις ανακαλύπτουμε τυλιμένες στις φασκιές τους, με σταυρό τα χέρια επί χιλιάδες χρόνια, να περιμένουν. Βασιλιάδες και δούλοι, άγιοι και φονιάδες, ιερείς και χορεύτριες, περιμένουν την ψυχή τους.

* τανύζω: τεντώνω

[Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας, εκδ. Καζαντζάκη, Αθήνα, σσ. 54-56]. Έχει διατηρηθεί η γλωσσική ιδιοτυπία του κειμένου.

William Shakespere - Ρωμαίος και Ιουλιέτα (Πράξη Τρίτη, Σκηνή Δεύτερη)

Καλπάστε, ω φλογοπόδαρα άτια, τρέξτε γοργά στην κατοικία του Φοίβου. Τώρα θάπρεπε νάχατε οδηγό το Φαέθοντα,

να σας ρίξει μ’ ορμή κατά τη Δύση,

και να φέρει μεμιάς πάνω στη γη

την καταχνιά τής νύχτας.

Άπλωσε το πυκνό σου παραπέτασμα,

νύχτα, προστάτρια της κρυφής αγάπης,

και κλείσ’ τα μάτια του κάθε διαβάτη,

για να μπορέσει ο Ρωμαίος να πετάξει

στην αγκαλιά μου, δίχως να τον δει κανείς και να τον μαρτυρήσει. Όσοι αγαπιούνται μπορούνε, στου έρωτά τους την ιερή

γιορτή, να βλέπουν με της ομορφιάς τους μόνο το φως. Ή αν είναι, καθώς λένε,

ο έρωτας τυφλός, τότε ταιριάζει

πιο καλά με τη νύχτα. Ω, έλα νύχτα,

σοβαρή και σεμνή, μαυροντυμένη βασίλισσα, και μάθε με

πώς να χάσω κερδίζοντας σ’ ένα παιχνίδι

που παίζεται για δυο παρθενικές

αμόλυντες καρδιές.

Σκέπασε με το μαύρο σου μαντύα

το τρομαγμένο μου αίμα που φτεροκοπάει γοργά στο πρόσωπό μου, ώσπου ο άμαθος και δειλός έρωτάς μου

ν’ αναθαρρέψει και να βλέπει αγνότητα μονάχα στης πιστής αγάπης τα έργα.

Αχ, έλα νύχτα ! έλα, Ρωμαίο ! έλα εσύ

μέρα μέσα στη νύχτα ! Γιατί θάσαι,

στης νύχτας τα φτερούγια απάνω, πιο άσπρος απ’ το χιόνι στη ράχη ενός κοράκου.

Έλα, νύχτα γλυκιά, έλα πονόψυχη μαυροματούσα νύχτα δώσ’ μου το Ρωμαίο. 

Μετάφραση: Κ. Καρθαίος

William Shakespeare - Ρωμαίος και Ιουλιέτα (Πράξη Δεύτερη, Σκηνή Δεύτερη. )

Η Ιουλιέτα στο μπαλκόνι απευθύνεται στον Ρωμαίο. 

Ξέρεις που η μάσκα της νυχτός κρύβει το πρόσωπό μου, Αλλιώς το χρώμα της ντροπής θάβλεπες να μου βάφει

την όψη γι’ αυτά που άκουσες απόψε να προφέρω.

Θάθελα να είχα κρατηθεί στους τύπους· να μπορούσα

τα λόγια πούχω πει να τ’ αρνηθώ. Μα τώρα πάνε

οι τύποι... Μ’ αγαπάς ; Θα μου απαντήσεις «ναι», το ξέρω.

Και θα πιστέψω ό,τι μου πεις. Μα ωστόσο, και όρκο αν πάρεις, μπορεί πάλι να μ’ αρνηθείς. Και λένε πως ο Δίας

γελάει όταν κανείς πατεί τους όρκους της αγάπης.

Καλέ Ρωμαίο, αν μ’ αγαπάς, πες μου το τίμια. Αν πάλι

θαρείς πως γρήγορα άφησα να με κερδίσεις, τότε

θα σοβαρέψω, θα γενώ κακιά, θα σου λέω «όχι»,

ώστε ν’ αρχίσεις να ζητάς πάλι να σ’ αγαπήσω.

Αλλιώς, ποτέ... Ναι, αυτό ’ναι αλήθεια, ευγενικέ Μοντέκη, εύκολα παραδίνομαι στα αιστήματά μου. Κι ίσως

θα πεις πως φέρθηκα αλαφριά. Ωστόσο πίστεψέ με,

θα σου δειχτώ πιστότερη απ’ τις άλλες που κατέχουν

πιότερη τέχνη, αδιάφορες να φαίνονται άμα θέλουν.

Θάπρεπε να δειχτώ κι εγώ πιο αδιάφορη σ’ εσένα,

τομολογώ. Μα πρόλαβες, πριν να σε καταλάβω,

κι άκουσες της αγάπης μου το μυστικό. Για τούτο

συχώρεσέ με, κι αλαφρό μην πάρεις το αίστημά μου

που έτσι σου το μαρτύρησε της νύχτας το σκοτάδι. 

Πηγή: Μετ: Κ. ΚΑΡΘΑΙΟΣ 

Erik Satie - Gnossiennes - No. 3 - Lent

 

Χάρης Μεγαλυνός - Τέσσερα ποιήματα

 Η ΑΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Κι έτσι ξαναβρίσκομαι στη γη με δυο μικρά σύννεφα καπνού

στα πόδια μου,

το μικρό ψάρι πιασμένο στις πλεκτάνες του Καλού Θεού,

η σκιά του παιδιού ανήμερα το Πάσχα σ' ένα δάσος από χαμομήλι,

το θείον βρέφος πλαγιασμένο σε μια κλωστή αέρα έτοιμο να βάλει

τα κλάματα.

Το χαμομήλι είναι κίτρινο και μεθυστικό

κι ο ουρανός που θροΐζει στα δέντρα είναι πράσινος.

Συλλογίζομαι: αγάπησα το φρεσκοπλυμένο βρέφος που ήμουν

κάποτε

για να βρω τον ίσκιο του χαμένου παιδιού μέσα στο δάσος

πίστεψα στο Θεό για να γεμίσω τον άδειο καιρό μιας τσουκνίδας.

Στο μεθυστικό δάσος με τις κίτρινες φλόγες και το λαμπριάτικο

χορτάρι

το ψάρι αναπηδάει πριν δώσει το αίμα του.

Θυμάμαι τις άσπρες ρίζες των φυτών

τα φύλλα τους βρίσκονταν έξω από τον κόσμο, στο περίγραμμα

του αέρα

εκεί που η σάρκα των φαντασμάτων χορεύει στις φλόγες.

Θυμάμαι το χορτάρι έξω από τον χρόνο

και τη σκιά του μικρού παιδιού σ' ένα σωρό κοπριάς,

το ψάρι αναρρίγησε στη σκέψη του Θεού

και πριν δώσει την τελευταία πνοή του σήκωσε ψηλά

τα βλέφαρα.

Πρόσωπα που ταξιδεύετε στο λήθαργο του Θεού

αγάπησα το Θεό για να γεμίσω την άδεια αγκαλιά

μιας τσουκνίδας

με αναφυλλητά κι άγρια κρωξίματα.

Αγάπησα το νερό που τρέχει μες στη λιακάδα του καθρέφτη,

εκείνους που γύρισαν στη γη τραυματισμένοι απ' την αγάπη

του Θεού,

το κάτουρο του παιδιού που λάμπει κατακίτρινο, αιωρούμενο,

πλαγιασμένο σε μια κλωστή ανεπίληπτης σιωπής.

( 1977 )

*

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ ΝΕΑΝΙΔΩΝ

Δεν είμαστε απόγονοι του ανθρώπου απ' το Νεάντερνταλ. Δεν είμαστε γόνοι των ψαριών, τα μάτια μας τυφλά να απομυζούν τα φύκια και τις πολύπλοκες μητροπόλεις των στρειδιών. Δεν ήρθαμε απ΄ το κρύο διάστημα. Είμαστε οι κόρες των μπακάληδων τούτης της πόλης. Τα άσπρα σύννεφα δεν μας γνωρίζουν, μήτε τα βουνά. Μόνο οι μπακάληδες κι οι καφεπώλες μας τρέφουν και μας ντύνουνε.

Δεν είμαστε βατράχια να ξαποσταίνουμε στη λάσπη, ούτε άνθρωποι να κατουράμε τα ωραία λουλούδια του μπαμπού στην καλαμένια στέγη της καλύβας μας.

Έχουμε δροσερά γόνατα και κατοικούμε στις ομοιόμορφες σειρές των σπιτιών πάνω απ' τη θάλασσα, κοντά στα βράχια της ακτής.

Παίζουμε στο βρεγμένο αλεύρι τα δαχτυλίδια απ' τα χοντρά δάχτυλά μας, χαλαρώνουμε και κοιμόμαστε.

Είμαστε οι πελώριες θυγατέρες των μπακάληδων. Κάθε βράδυ στοιβαγμένες δίπλα στα βαρέλια του κρασιού, βλέπουμε τις σκιές μας να δρασκελίζουν τις πέτρες, τα πλυσταριά και τις αυλές, μυρίζουμε το κρασί της γης κι έχουμε μια μικρή περιουσία ανάμεσα στα σκέλια μας.

Χαλαρώνουμε και κοιμόμαστε δίπλα στη θάλασσα, μπροστά στα παράθυρα.

Δεν είμαστε γυναίκες, ούτε γόνοι των ψαριών, ούτε ήρθαμε απ' το ψυχρό διάστημα. Είμαστε οι κόρες των μπακάληδων τούτης της πόλης με τα μαύρα μαλλιά και τα μωλωπισμένα γόνατα.

( 1975 )

*

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Καληνύχτες μες στα ηχηρά παλάτια των σφενδαμιών,

πάμπλουτοι από αγκάθια και νερόλακκους κάμποι

κάποτε εχθροί του φιλάσθενου παιδιού

χλωμοί μέχρι την οικειότητα της καρδιάς του,

σκηνές με υλοτομημένα πεύκα και σπαραγμένες σκιές

μακρύτερα απ' τη μνήμη

με τα μαρμαρωμένα πρόσωπα και τις έκθαμβες αμαρτίες,

καληνύχτες και καλησπερίσματα

στη στρωμνή των βουνών

όπου ακυρώθηκαν τα αίματα

όπου κατακρημνίσθηκαν οι βοσκοπούλες

όπου ξαναπερπάτησαν

οι δριμείς ξυλοκόποι των κατάψυχρων νερών.

( 1978 )

*

ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ

Θα φανούν κάποτε τα πιο αναρμόδια ατμόπλοια

πίσω απ' τους φράχτες των χωραφιών θα απλώσουν

τους μυζητήρες

ψάχνοντας για τραύματα, για αυλακιές στους κορμούς

των κυπαρισσιών

Κάποτε θ' αγγίξουν τα μελαγχολικά παγόβουνα

και θα μετασταθμεύσουν πάνω απ' τις κάνουλες του υδρογόνου

τα πετράδια με τα παράδοξα ονόματα.

Τα χρόνια θα σβύσουν, τα χαράγματα, οι φιλίες

κάτω απ' τα βρύα των κυπαρισσιών

θα σκορπίσουν τις επιθυμίες μας στα χόρτα, στα νερά

σε μικροδευτερόλεπτα η ροή θα σταματήσει

θα μετασταθμεύσουν για αλλού

τα πετράδια με τα παράδοξα ονόματα.

Θα φανούν κάποτε πέρα απ' τον κάβο

τα ατμόπλοια με τις κοφτερές καρίνες

αξίνες πίσω απ' τις βατομουριές

θα ψάχνουν ακόμα για τραύματα, για αυλακιές στις προσόψεις

των κυπαρισσιών

οι πιο εγκρατείς από μας

θα περάσουν μέσα στον άπληστο κόσμο

ξεχνώντας τις νοσταλγίες τους στις αποθήκες των λιμανιών.

( 1979 )

ΧΑΡΗΣ ΜΕΓΑΛΥΝΟΣ

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

ΑΚΜΩΝ

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1980

Πηγή: https://www.facebook.com/giorgos.alpogiannis/posts/pfbid02HuJnSnUn7NWigvDAxBeLehcE3S8C96gopBuRwp6mTABqXpuhHm8pCwpsdSBhezVnl

Χρίστος Λάσκαρης - Πρωινό ξύρισμα

Κάθε πρωί

επέβαλλα στον εαυτό μου να ξυρίζεται,

όπως εκατομμύρια άλλοι.

Τί θα κάνει,

θα υποκύψει, έλεγα•

και άλλαζα στη μηχανή ξυραφάκι.

Πηγή:Χρίστος Λάσκαρης, Τέλος του προγράμματος, ποιήματα, σχέδιο εξωφύλλου Γιάννης Δημητράκης, εκδόσεις Μπιλιέτο, Παιανία, Οκτώβριος 1997, σ. 17.

Αναδημοσίευση από: https://www.facebook.com/costasreousis/posts/pfbid0dz9GufP7XveQ1UpYtJjFagGL4FyHRfh7HZkkRy3WwkScBfa8ZENrBiUyBrUPJYLbl

Arsenij Tarkovskij - Από χθες το πρωί σε περίμενα

Από χθες το πρωί σε περίμενα

Μου λέγαν ότι δε θαρθείς

Θυμάσαι τι καιρό μας έκανε;

Γιορτινό! Βγήκα χωρίς παλτό.



Με βρήκες απόψε και κάνει

Καιρό μουντό με κρύο και πάχνη

Βροχή κι αργά το βράδυ

Και σταγόνες βροχής διαπερνούν τα ψυχρά κλαδιά.



Δε σταματά με λέξεις, μήτε

με μαντήλια τ’ αποχωρισμού...

Μετάφραση από τα ρωσικά: Γιώργος Κ. Μιχαηλίδης

Πηγή: https://www.paremvasiculture.gr/poiisi/afieromastonarsenitarkofskigiorgosmixailidisgiorgosdritsasanastasios-mariosmixailidis

Boris Pasternak - Οι λόφοι των πουλιών

Δέξου στο στήθος τα φιλήματα βροχή!
Το καλοκαίρι ίσως για λίγο κελαρύσει·
απ’ τη βαθεία νύχτα μ’ αντλία θα ηχεί
το ακορντεόν, ωσότου η δίψα το εξαντλήσει.

Φριχτά μαντέματα λεν για τα γηρατειά:
Το κύμα, λεν, αφρούς στ’ αστέρια δεν θα υψώνει.
Χωρίς χαμόγελο η χλόη, τα νερά
χωρίς καρδιάς παλμό, χωρίς Θεό οι κλώνοι.

Ν’ αφρίσουν όλα. Κέντα τώρα την ψυχή!
Το μεσημέρι αυτό θα καίει για αιώνες.
Εκεί, η σκέψη σαν δροσιά θα εξατμιστεί
σ’ αχνό από σύννεφα, πουλιά, πευκοβελόνες.

Εκεί, τα τραμ της πόλης αίφνης σταματούν.
Πιο πέρα – πεύκα παν. Πιο πέρα – δίχως τραίνα.
Πιο πέρα – είναι Κυριακή. να καλυφθούν
τρέχουν τα ξέφωτα με χόρτα μουσκεμένα.

Να σκορπά βόλτες, μεσημέρια και γιορτές:
Τον κόσμο πάντα έτσι το δάσος τον γνωρίζει.
Έτσι τον θέλησαν οι λόχμες κι οι μυρτιές,
έτσι απ’ τα σύννεφα κυλά – και μας δροσίζει.

μτφρ. Γιώργος Κοροπούλης

Αισθηματικές Ιστορίες 3. ΜΠΟΡΙΣ ΠΑΣΤΕΡΝΑΚ: Ρήξη -θέμα και παραλλαγές.

Πηγή: https://pampalaionero.wordpress.com/2015/08/18/%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%83-%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BA-%CE%B3%CE%B9%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B7%CF%83/

Μάριος Μαρκίδης - [23]

Δεν μπορώ όμως πιο πολύ να σ’ αγαπήσω.

Τι να την κάνεις άλλωστε εσύ τη σημερινή αγάπη μου

ενόσω όλα τα ιστιοφόρα των ναυπηγείων μου άλλαξαν καιρό

ενόσω πνίγηκαν τα νησιά μου

και οι μετοχές μου έπιασαν πάτο –

Πως να τολμήσω λοιπόν να σου υπενθυμίσω

τις Κυριακές που περάσαμε μαζί

εφόσον επακολούθησαν Δευτέρες;

Μάριος Μαρκίδης ( 1940 -2003 )

Πηγή: «ΠΑΡΑ ΤΑΥΤΑ» - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΦΕΛΗ - 2001

Μάριος Μαρκίδης - Μικρό Ανθολόγιο

 *

Ο καθένας με την ομπρέλα του.

Ομως εγώ

δεν μπορώ

χωρίς

τη βροχή σου.

*

< <…μετράς μια μέρα το επί του συνόλου

και βλέπεις,τρομάζοντας,

πόση ζωή άφησες απ΄έξω…>>

*

Οιονεί ποίημα

Λαθρεμπόριο, γιατρέ μου, ιδεών

λαθρεμπόριο αισθημάτων.

Έκλεισα τα εξήντα κι είμαι παρών:

έτοιμος προς εκποίησιν των τραυμάτων.

Ξόδεψα τη νοσταλγία των ουρανών

βγήκα με ψευδώνυμο στο κυνήγι.

Διαπρεπής στοχαστής, σώφρων,

πλην όμως η πελατεία μου λίγη.

 

*

ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ

Εμείς πουλάμε στην άλφα τιμή,άλλοι πουλάνε στη βήτα.

Δικαίωμά τους,δικαίωμά μας.

Βαραίνει οπωσδόποτε στην αγορά το όνομά μας

-ζήτημα σχετικό η νίκη και η ήττα.

Η ήττα μάλιστα σήμερα ¨τραβάει¨:

Τί ραγισμένοι δρόμοι,τί ασβεστωμένα συνθήματα,

Τα πιο καλά είναι τα γκρινιάρικα ποιήματα

κι ο Σεφέρης που δεν μου απαντάει.

Το ουσιώδες είναι ότι όλοι μας πουλάμε.

 

 

*

NANOYΡΙΣΜΑ

Ἔλα ὕπνε πού παίρνεις τά παιδιά καί πάρε το

ἔλα γριά μέ τά φριχτά δόντια καί πάρε το

ἔλα Τζών Σίλβερ

ἔλα ἄσπλαχνε Ἰαβέρη

ἔλα Φοῦ Μανσοῦ, Ἐμπενέζερ Σκρούτζ, σερίφη τοῦ Νόττιγκχαμ

λυσσασμένοι λύκοι, στρίγκλες, τέρατα

ἐλάτε γαμῶτο καί πάρτε το

καί μήν τό ἀφήσετε μέχρι τό πρωί.

*

Ιδιωτικό μνημόσυνο

Ο καλύτερός μου φίλος έφυγε

χωρίς προειδοποίηση

είχα βέβαια κι εγώ τις δουλειές μου, τα συμφέροντά μου να φροντίσω,

εν ενί λόγω τις σκοτούρες μου.

Μάθαινα πως είχε κι αυτός τις δικές του.

Κάνεις έτσι τα δάχτυλά σου

μετράς μια μέρα το επί του συνόλου και βλέπεις τρομάζοντας

πόση ζωή

άφησες απέξω.

Φυσικά, δεν είπε ποτέ (τόσα χρόνια φιλίας!) μια καλή κουβέντα

για τα ποιήματά μου.

Φυσικά, έπαιζε καλύτερη μπάλα.

Τον βλέπω να διαλέγει με αντικειμενικά κριτήρια την ενδεκάδα του

κι εμένα να με βιδώνει στην κερκίδα.

Τέτοιο κωλόπαιδο μού έτυχε να έχω φίλο παιδιόθεν.

Ούτε ένα σήμα, ούτε ένας υπαινιγμός ότι φεύγοντας με σκέφτηκε

ότι του άρεσαν κάποιες ντρίπλες μου

ότι συμβούλευε -έστω κι αργά- να με συμπεριλάβουν στην ομάδα.

Καθ’ όσον με αφορά δεν άφησε πίσω του διαθήκη.

Αν όχι για τη θέση τού εξτρέμ, ούτε για τη θέση τού μπακ διατύπωσε γνώμη.

Δεν είχα σταθερότητα, δεν με εμπιστευόταν στο γήπεδο.

Τέτοιο κωλόπαιδο μού έτυχε να έχω φίλο

Άντε να πνιγείς εκεί που πας, όπου κι αν πας, δεν σε χρειάζομαι

δεν έχω κατ’ ελάχιστον την ανάγκη σου

μπορώ να τα βγάλω πέρα και μόνος μου με τον διαιτητή

βλέπω ολοκάθαρα το γκολπόστ.

Κι όμως, για κάποια αδιευκρίνιστη στα ποιήματά μου αιτία,

για κάποιο μυστηριώδη λόγο που σε έκανε μέχρι τούδε αειθαλή

παρά την επαίσχυντη αναχώρησή σου

συμβαίνει

να μου λείπεις.

*

Νανούρισμα

Ἔλα ὕπνε πού παίρνεις τά παιδιά καί πάρε το

ἔλα γριά μέ τά φριχτά δόντια καί πάρε το

ἔλα Τζών Σίλβερ

ἔλα ἄσπλαχνε Ἰαβέρη

ἔλα Φοῦ Μανσοῦ, Ἐμπενέζερ Σκρούτζ, σερίφη τοῦ Νόττιγκχαμ

λυσσασμένοι λύκοι, στρίγκλες, τέρατα

ἐλάτε γαμῶτο καί πάρτε το

καί μήν τό ἀφήσετε μέχρι τό πρωί.

*

Επίγονοι

Οι ομοιοκαταληξίες δυναστεύουν τα αδύνατα πνεύματα

Ντεκαντάνς, γράφω το όνομά σου ανορθόγραφα.

Τι άτεχνα τα μεταθανάτια σονέτα!….

Ο Μαβίλης θα μας κρεμάσει ανάποδα.

Συνελόντι ειπείν

είμαστε οι βραδυφλεγείς επίγονοι του σπλην.

*

*

Aγανάκτησις Καίσαρος Εμμανουήλ

Κυρία τηλεόρασις θα σταματήσεις

να μας κόβεις τη χολή με τας ειδήσεις;

*

Μου φαίνεται πως δεν με χωνεύω-

*

Εποχή των βροχών

σεβάσου μωρή αν έχεις τσίπα

την μετεωρολογική εκδοχή περί των εποχών.

*

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ

Το γεγονός ότι το Πάσχα

με κάνει

να αισθάνομαι καλύτερος

δεν αποδεικνύει

την ύπαρξη

του Θεού.

*

Πες μου τώρα κάτι,ρε γαμώτο

άνοιξε το στόμα σου

μίλησε,μίλα μου:

Πες ό,τι θέλεις τώρα.

Ό,τι και να μου πεις

εγώ θα το πιστέψω.

*

Λυπάμαι που δεν έγραψα ποτέ

τα ωραία ποιήματα

που είμαι βέβαιος

ότι θα μπορούσα να γράψω.

Πηγή: https://www.poiein.gr/2012/12/18/iuneio-ianessaco-aieieuaei-adhssiaoni-aocissia-icniaeuiic/

Κώστας Μόντης - Αφιέρωση

Στους παλιούς μου συμμαθητές 

που ‘φυγαν και δεν περίμεναν όπως πριν 

να σχολάσουμε μαζί. 

που άλλο κουδούνι άλλου παιδονόμου άκουσαν

κι έφυγαν.

Γιώργος Βέης - Εκεί είναι

Για  τα  καλοκαίρια πού έρχονται

για  όσα μας  υπόσχονται από  τώρα

και  μας  φτιάχνουν τη μέρα

δεν χρειάζεται να περιμένουμε

ας  κοιταχτούμε  μόνο στα μάτια

όχι βιαστικά κι επιπόλαια

όπως  συνήθως συμβαίνει

μ’ εκείνη την ευπρέπεια της  συνήθειας

και της  παρακμής  αυτών των καιρών

αλλά  κρατώντας ο ένας  τα  χέρια του  άλλου

απερίσπαστοι, με αφοσίωση επιτέλους

ας  μείνουμε βαθιά μέσα

στο βλέμμα το συντροφικό

γιατί απλούστατα εκεί

με υπομονή

με πίστη ακλόνητη

μας  περιμένουν όλα  τα καλοκαίρια

από  δω  και πέρα.

Από τη συλλογή: Καταυλισμός, Ύψιλον, 2023.

Χρήστος Βακαλόπουλος - Η γραμμή του ορίζοντος (απόσπασμα)

Όλα έγιναν πάρα πολύ γρήγορα. Η Έρση ήρθε ένα απόγευμα και σου είπε ότι είμαστε πίσω, έχουμε μείνει πολύ πίσω. Ο γνωστός κόσμος προχωρούμε ακάθεκτος, δεν προλαβαίναμε με τίποτα, είμαστε καταδικασμένοι. Είχαμε μείνει πολύ πίσω γιατί ο Γεμιστός πήγε στην Ιταλία και τους έψησε για τον Πλάτωνα. Από τη στιγμή που ο Γεμιστός πήγε στην Ιταλία μείναμε πάρα πολύ πίσω. Όσοι έμειναν εδώ δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις, κάθισαν εδώ, αυτό ήταν το λάθος τους. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος κάθισε να τον φάνε, αυτό ήταν το λάθος του. Θα μπορούσε να είχε πάει στην Ιταλία και να τους λέει για τον Πλάτωνα, θα είχε προλάβει τις εξελίξεις.

Κάθισε να τον φάνε, τι δουλειά είχε με τα στίφη των αγρίων, ήταν μορφωμένο παιδί από το Μυστρά και θα μπορούσε άνετα να γίνει καθηγητής στην Ιταλία, να τους λέει για τον Πλάτωνα. Κάθισε να τον σφάξουν κι έτσι μείναμε πίσω, πάρα πολύ πίσω. Έπρεπε να φύγουμε όλοι, μείναμε απελπτιστικά πίσω, μείναμε εδώ, είμαστε εδώ πίσω. Έπρεπε να φύγουμε όλοι να πάμε στην Ιταλία, να γίνουμε καθηγητές. Άντρες, γυναίκες, παιδιά, κάτι θα είχαμε να διδάξουμε. Θα παίρναμε το πρωϊνό μας, θα διαβάζαμε τρείς σελίδες Πλάτωνα, θα παίρναμε το ελαφρύ μεσημεριανό μας. Θα μας άκουγαν με ανοιχτό το στόμα, θα είμασταν πολύ μπροστά. Μείναμε πίσω και δεν γίνεται τίποτα, ο Γοδεφρείδος Βιλλαρδουίνος διάβασε τρείς σελίδες Πλάτωνα και τώρα έχει νοικιάσει όλα τα δωμάτια. Από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο δεν έμεινε τίποτα ενώ θα μπορούσε να έχει γράψει σαράντα βιβλία, ήταν μορφωμένο παιδί από το Μυστρά. Η στέψη του έγινε εκεί, ήταν η πιο μελαγχολική στέψη αυτοκράτορα που έγινε ποτέ, όλοι ήξεραν. Κάθισαν να σφαγιασθούν κι έτσι μείναμε πίσω. Όλα έγιναν πολύ βιαστικά, η Έρση ήρθε έξαλλη ένα απόγευμα και σου είπε ότι δεν αντέχει πια σ’ αυτή την κωλοχώρα, σου ανακοίνωσε την απόφασή της να ζει έξι μήνες στο Παρίσι και τα καλοκαίρια στη Σαντορίνι. Δεν άντεχε άλλο αυτή την κωλοπόλη, θα κατέβαινε στο Μαρούσι είκοσε μέρες το χρόνο. Έπρεπε να το κάνει γιατί είχαμε μείνει πολύ πίσω, δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβουμε, δεν προλαβαίναμε με τίποτα. Είχε δικαίωμα να προχωρήσει, να ζήσει κάτι, άλλωστε δεν υπήρχαν πια σύνορα. Έπεφταν συνεχώς οι διαχωριστικές γραμμές, ο κόσμος γινόταν ένα. Είχε δικαίωμα να γίνει κάτι διαφορετικό, να μη μείνει πίσω, είχε το αναφαίρετο δικαίωμα να απολαύσει ελεύθερη τον ενωμένο κόσμο, να κατοικήσει σ’ ένα πραγματικό κέντρο. Άλλωστε, μη γελιέσαι, Ρέα μου, μόνο εκεί εκτιμούσαν το ελληνικό πνεύμα, διάβαζαν Πλάτωνα πριν πάνε στον ψυχαναλυτή, τον ήξεραν απ’ έξω κι ανακατωτά, ιδίως ανακατωτά τον ήξεραν απ’ έξω. Από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο δεν έμεινε τίποτα, μη γελιέσαι, κανείς δεν τον ήξερε, ο ψυχαναλυτής δεν τον ήξερε, δεν έγραψε τίποτα αυτός, κάθισε να του πάρουν το κεφάλι τα στίφη. Αν είχε πάει στην Ιταλία, θα είχε γράψει ένα συμπαθητικό βιβλίο για την ιδανική πολιτεία, κάτι θα είχε μείνει, θα είχε κάνει πολύ καλό στον εαυτό του, θα έπαιρνε ήσυχος το πρωινό του, θα διάβαζε τους σοφιστές, θα έβγαζε τα συμπεράσματά του, θα έπαιρνε το μεσημεριανό του, θα τού το έφερναν σ’ ένα δίσκο, θα σκεφτόταν με αγαλλίαση το βραδινό του.

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα ενώ ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος προσπάθησε για τελευταία φορά να μείνουν όλα όπως ήταν, να παραμείνουν ασάλευτα, όρθια, σιωπηλά, μελαγχολικά, με χαμηλωμένο το βλέμμα. Αυτή ήταν η κληρονομιά του και η Έρση δεν άντεχε άλλο, της ερχόταν το αίμα στο κεφάλι, τα πράγματα έπρεπε να προχωρήσουν, να κινηθεί ο κόσμος, να φτάσει στ’ αστέρια, να κατακτηθεί το διάστημα, ο Γεμιστός με τον Γοδεφρείδο Βιλλαρδουϊνο έβαλαν στο μάτι το διάστημα που έμοιαζε ασάλευτο, σιωπηλό, μελαγχολικό, με χαμηλωμένο το βλέμμα, αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι, δεν είναι καθόλου έτσι το διάστημα, η ψυχανάλυση του σύμπαντος απέδειξε ότι πρόκειται για ένα χάος που αλλάζει ασταμάτητα κι έτσι ο κόσμος οφείλει να ενωθεί και να γίνει χαοτικός, να αλλάζει συνέχεια, έκαναν πάρα πολύ καλά που έβγαλαν από τη μέση τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Έκαναν το καθήκον τους γιατί έχει δικαίωμα η Έρση να απολαύσει το χάος. Θα κατεβαίνει στο Μαρούσι δέκα μέρες το χειμώνα και το καλοκαίρι θα παίρνει το πλοίο για τη Σαντορίνη. Έχει υποχρέωση να ζήσει αυτό το υπέροχο χάος, να μην ξέρει που βρίσκεται, όλα τα μέρη να μπερδεύονται γλυκά, να ενωθεί ο κόσμος, να αναλάβουν επιτέλους οι Γεμιστοί τη διαμόρφωση της ιδανικής πολιτείας, της ιδανικής παραίσθησης, να τους αναθέσουν τα τηλεοπτικά κανάλια, να δίνουν οδηγίες στους αστροναύτες, να τους παραδώσουν τα πάντα, έχουν υποχρέωση να τους παραδώσουν τα πάντα. Ο ενωμένος κόσμος πρέπει να γίνει ανοιχτό βιβλίο. Κάποτε πρέπει να γραφτεί με μολύβι Faber Castell ότι ο κόσμος είναι ένα παιχνίδι, τα σύνορα μια απάτη, πο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ένας θλιβερός πεισματάρης χωρίς συγγραφικό ταλέντο, οι ψυχαναλητές το ιερατείο του χάους, το Αιγαίο πέλαγος ο θησαυρός του τουρίστα Γοδεφρείδου, οι Έλληνες τα ξέφτια της ουτοπίας. Κάποτε θα έρθει η ώρα να γίνουν όλα ακόμα πιο γρήγορα και να μη μείνει τίποτα που να είναι σε θέση να αναγνωρίζει κάτι από τον εαυτό του. Όλοι όσοι επιθυμούν να γίνουν Έλληνες θα χαμηλώσουν το βλέμμα, θα παραμείνουν ασάλευτοι και θα υποδεχτούν αδιαμαρτύρητα τα ταχύτατα στίφη του ενωμένου κόσμου. Στο Μυστρά έγινε η πιο μελαγχολική στέψη, όλοι ήξεραν.

Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος, Εστία, 1991.

Voltairine de Cleyre -Οι Χτίστες των Δρόμων

(«Ποιοι χτίσανε τους όμορφους δρόμους;» αναρωτήθηκε ένας φίλος τής κατεστημένης τάξης, καθώς περπατούσαμε μια μέρα κατά μήκος τού σκυροστρωμένου δρόμου στο Fairmount Park.)


Να κοπιάζουνε τους είδα κάτω από ‘ναν ήλιο φλογερό,
Τ’ ανόρεχτα, σκοτεινά τους πρόσωπα προς τις πέτρες γέρνανε,
Τα ροζιασμένα τους χέρια εργαλεία γραπώνανε χοντροκομμένα,
Οι στρογγυλεμένοι τους ώμοι στο στέρνο τους στενεύαν,
Του ίδρωτα οι στάλες ως μεγάλες επώδυνες στάζανε χάντρες.
Είδα κάποιονε να πέφτει με το μέτωπο στο βράχο,
Με το απροστάτευτό του χέρι να σφιχτοκρατά το φτυάρι,
Και το χαλαρό του στόμα γεμάτο χώμα.


Και νεκρός ήτανε.
Ευγενικά οι σύντροφοί του γύρισαν το πρόσωπό του, μέχρι που
Ο έντονος ήλιος έλαμπε σκληρά πάνω του στα μάτια,
Ορθάνοιχτα, προς τον άκαρδο ουρανό καρφωμένα.
Το αίμα στην οδοντωτή πέτρα να ρέει εξακολουθούσε•
Αλλά είχε τελειώσει. Ήταν αναμφίβολα νεκρός:
Οδηγημένος στο θάνατο κάτω απ’ τον καυτό ήλιο,
Οδηγημένος στο θάνατο πάνω στον που ‘φτιαχνε δρόμο.

«Ήρωας» δεν ήταν• αυτός• ένας φτωχός, μαύρος άντρας,
«Το θέλημα τού Θεού» παίρνοντας και τίποτα ζητώντας•
Έτσι να τον σκέφτεστε, όταν πίσω απ’ τ’ αλόγου σας τα πόδια
Σπινθήρες θα ξεπηδάνε από τον λαμπερό δρόμο•
Σκεφτείτε πως γι’ αυτόν Το Δρόμο, τον συνηθισμένο,
Έν’ ανθρώπινο πλάσμα πέθανε• ένα δώρο τού αίματος,
Σ’ έναν κόσμο που τον ξεπερνά χωρίς να του πει καν ευχαριστώ.
Μα δεν ήταν ένας τυχαίος, αγράμματος κι άψυχος πια; Καλά...
Άνθρωπος είν’ ακόμα• και συ πάνω απ’ τη σορό του οδηγείς.

The Road Builders 

"Who built the beautiful roads?" queried a friend of the present order, as we walked one day along the macadamized driveway of Fairmount Park. (*)


I saw them toiling in the blistering sun,
Their dull, dark faces leaning toward the stone,
Their knotted fingers grasping the rude tools,
Their rounded shoulters narrowing in their chest,
The sweat dro's dripping in great painful beads.
I saw one fall, his forehead on the rock,
The helpless hand still cluthcing at the spade,
The slack mouth full of earth.


And he was dead.
His comrades getnly turned his face, until
The fierce sun glittered hard upon his eyes,
Wide open, staring at the cruel sky.
The blood yet ran upon the jagged stone;
But it was ended. He was quite, quite dead:
Driven to death beneath the burning sun,
Driven to death upon the road he built.


He was no "hero", he; a poor, black man,
Taking "the will of God" and asking naught;
Think of him thus, when next your horse's feet
Strike out the flint spark from the gleaming road;
Think that for this, this common thing, The Road,
A human creature died; 'tis a blood gift,
To an o’erreaching world that does not thank.
Ignorant, mean and soulless was he? Well--
Still human; and you drive upon his corpse.


Philadelphia, 24 July 1900


(*) macadamized road: δρόμος κατασκευασμένος με στρώματα από μικρές κατάλληλα σπασμένες και συμπιεσμένες μεταξύ τους πέτρες.

Πηγή: Βολτερίν ντε Κλέρ ( 1866 -1912 ).

Πηγή: Μια βροντερή γιούχα για τον τάφο. Μετάφραση- Επιμέλεια: Γιώργος Πρίμπας – Εκδόσεις: 24γράμματα -2023.

Umberto Saba - Γκολ

Ο τερματοφύλακας επλόνζαρε, αλλά ματαίως,
στην τελευταία επίθεση· την φάτσα του την κρύβει
το χώμα: να μη βλέπει το φως το πικρό – σκοτοδίνη.
Ένας συμπαίκτης του γονατιστός τον παροτρύνει
με λέξεις, με τα χέρια, να σηκωθεί·
βλέπει τα μάτια του γεμάτα δάκρυα.

Το πλήθος –μέθη κοινή, ενιαία– φαίνεται να ξεχειλίζει

από το γήπεδο: γύρω από τη νικήτρια ομάδα στέκουν

κρεμασμένοι απ’ τον λαιμό της τόσοι και τόσοι αδελφοί.

Λίγες οι στιγμές οι ωραίες σαν και αυτή,

όπου σε μασάει το μίσος, και η αγάπη,

απτή, απτότατη σου δίνεται, στα μάτια σου, μπροστά σου.

Δίπλα στ’ απαραβίαστα δίχτυα του ο τερματοφύλακας

–ο άλλος– έχει μείνει, Όχι όμως η ψυχή του –

εκεί απ’ αυτόν έχει μείνει μοναχά το σώμα.

Η χαρά του κάνει κωλοτούμπες, κι ακόμα

φτιάχνει με το χέρι του φιλάκια

και τα στέλνει μακριά, πολύ μακριά του.

της γιορτής –λέει έτσι– είμαι μέρος και λόγου μου.

απόδοση Γιώργος Κεντρωτής
Πηγή: Ποιειν

Μιχάλης Γκανάς - Οι μέρες και οι νύχτες μου

Οι μέρες κι οι νύχτες μου
κι όλος ο χρόνος που πέρασε.

Αφημένος εδώ
ένα τίποτε ή ένα σημάδι
κάτω από το γλόμπο του ήλιου.
Καίει το σκοτάδι αθόρυβα
καταναλώνει τα δέντρα και τη φυλή μου.

Όλα τούτα
προστίθενται κάπου ή αφαιρούνται;

Μαύρα Λιθάρια, 1980, Ποιήματα 1978-2012

Ρωξάνη Νικολάου - Προϊστορία ή Ανάγνωσμα νυχτός

Ήταν οι άνθρωποι τότε λίγοι
τ’ άγρια ζώα και τ’ αρπαχτικά πουλιά
πλησίαζαν στη φωτιά μας
χωρίς να φοβούνται
ή εμείς να τα φοβάμαστε
μονάχα που καμιά φορά
μας κοιτούσαν ώρα πολλή ακίνητα
κι η σκοτεινιά λίμναζε μέσα στο νου.

Με είχα μόλις μαζέψει
από τα δόντια του παραθυριού
μεσάνυχτα όπως πάντα
όταν φάνηκες ακολουθούμενος
από το δρόμο που θα ’φευγες

πυκνά φιλήματα αναπηδούσαν
μέσα απ’ τα φωτίσματά σου
χειλιών που ήπιαν
το ξύδι και τη χολή του κόσμου
προτού να χαλαστούν
προτού γίνουν ίχνη αδιόρατα
αχνές εκδορές στη σκόνη παλαιού
κι ίσως ανύπαρκτου εικονίσματος.

Σαλός μαγνήτης, Φαρφουλάς 2022

Θανάσης Χατζόπουλος - II. Δυτικό όριο

Μεσάνυχτα από λέξεις

Κι ίσα ένα φως ψηλά απ’ τον ποταμό

Που η μέρα θα κατέβαζε κρουνό γυμνά κουφάρια

Γλυφό στο αίμα να προσκυνάει το νερό

Κι εκεί στο ήπαρ της αγρύπνιας, το απ’ τη νύχτα μελανό,

Το ίδιο καπνισμένο όνειρο σαν από αιώνες έφερε

Αυτόματα ο στιγμιαίος σε τσακισμένα βλέφαρα ύπνος

Πέρασε από τον ουρανό σκιά και σαν τον εαυτό του

Είδε πως μέσα στην αγρύπνια του εκοιμήθη

Κι αιφνίδια τον διαπέρασε φωνή προπάτορα

Και συριγμός από σύμφωνα κρουστά, μειλίχια, έρποντα

Μέσα στο σκοτάδι, μ’ άρθρωση καθαρή και λόγια, ελληνικά

«Εσύ, της τελευταίας γενιάς όγδοη γέννα,

Λάβε την τύχη στο σαρκίο σου, παράλαβέ την

Και χτίσ’ τη σε σημαίας ιστό σημάδι»

Τα λόγια ακροπάτησαν κι όπως παιδί

Τον πήραν απ’ το χέρι να τον ξεναγήσουν

Κι αντί να κινηθεί, σαν να ’χυσε μολύβι σε μελάνι

Η μνήμη, κι άρχισε μες στο άγγιγμά τους

Να πετρώνει από πράξεις που ωρίμαζαν σε Ιστορία

Δάχτυλα, πήχυς και βραχίονας κι από κοντά η ψυχή

Που του ’φευγε από αριστερά, το βουερό ημισφαίριο

Της λήθης και η πνιγμένη από τις πρώτες αναμνήσεις του

Χαρά, μάχες της νιότης του κι οι δύο συμβίες

Από όλβια έτη ζωντανά μέχρι τα κάτω άκρα

Και τα μάτια μάταια τον περπάτησε

Κίτρινο ρίχνοντας θάμπωμα μεμιάς και

Δίνοντας στης πέτρας τα σφυρά αναφορά

Ώσπου εκεί όπου για χρόνο ελάχιστο στον ύπνο δόθηκε

Ξύπνησε με πλήρη την αλήθεια του, έρημος, προγονική σκιά

Σε γεγονότα άλαλα μέσα τους πετρωμένος

Πηγή: Θανάσης Χατζόπουλος, Υπό κατασκευήν σημαίες, εκδ. Πόλις, Αθήνα, Φεβρουάριος 2021, από την ενότητα «Χάραμα στον Κεράτιο», σσ. 15-16.

Αναδημοσίευση από: https://www.facebook.com/costasreousis/posts/pfbid023VdYMVy8YeWyoVNTurFwyLDn5RrNQegWDt6WuNgmhK52e9yWHENBpfEboRdNB7r4l

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου - Στην ενδοχώρα

Όσο κι αν προχωρώ στην ενδοχώρα
τίποτα δε μου σβήνει από τα μάτια
τον αιώνιο χωρισμό. Μες σε βαθιές κοιλάδες, λασπωμένες
απ’ τη βροχή, έρχεται το ψιθύρισμα του ήλιου με τη θάλασσα
παραπατώντας σ’ ένα σμίξιμο σφιχτό, ιδανικό
 
Πόσο γυαλίζουν μες στη στάχτη τους, έλεγε, πόσο
βαθαίνουν την καρδιά, ακρωτηριάζοντας
δάχτυλα και νευρώσεις, σκάβουνε
βαθιά μέσα στη γη για ναρκοπέδια
 
Μα εγώ καθώς προχώρησα στην ενδοχώρα, είδα
στην πυρκαγιά της θύμησης τη στάχτη μες στα φώτα

Πηγή: από το Ο Δύσκολος Θάνατος, Νεφέλη 1985.

Πάνος Κυπαρίσσης - Παρά τη Βαβέλ

Επειδή του κόσμου το φέρετρο

φτάνει σε τέθριππο ψηφιακό

στων πλήκτρων το άδηλο σεντόνι

όσο μένει καιρός

εγώ που μπορώ να μην καταλαβαίνω

βγαίνω φεγγάρι κι επιμένω

να' ναι το χώμα σάβανο

να' ρχομαι στους κήπους του

βουβά να νοσταλγώ

Πάνος Κυπαρίσσης (1945)

Πηγή: Φως ορυχείου, Εκδόσεις: Μελάνι, 2011

Ρωξάνη Νικoλάου - Παιδούλα σκιά

Παιδούλα σκιά

Μικροκαμωμένη και ωχρή
με πλησίασε
η παιδούλα σκιά μου-
ξεσκαλώσαμε τα ρετάλια
των χρόνων
από τα μάτια των βάτων.

Φάνηκε το παλιό σπίτι.
Στο δωμάτιο με το χαμηλό φωτάκι
κοιμόνταν τ’ αδέρφια μου κι εγώ
στο άλλο οι γονείς.

Πώς θέλησα τα πρόσωπά μας να χαϊδέψω
και του σπιτιού τους τοίχους
να τρέξω στην αυλή κάτω απ’ το πάτωμα

μα το τριζόνι βύθιζε το νύχι του
στην κοιλιά της άδειας νύχτας.

 Ρωξάνη Νικολάου (Κολόσσι Λεμεσού)

Πηγή: Ψαλιδιστής, 2018.