Θανάσης Τριαρίδης - Τα ίδια πάντοτε δάκρυα

Σταθήκανε, λοιπόν, στην ταράτσα του Καστέλο Σαντ’Αντζελο
και είδανε μαζί την ολόφωτη Ρώμη.
Κοίτα, της είπε,
την επόμενη φορά που θα ξανάρθεις εδώ πάνω
δίπλα σου θα στέκεται κάποιος άλλος
κι όλα ετούτα τα φώτα θα έχουν σβήσει
και στη θέση τους θα έχουν ανάψει άλλα, καινούρια,
άλλες λαχτάρες, άλλες έγνοιες, άλλα πάθη,
κι ο Τίβερης που βλέπεις στα πόδια σου
τότε θα είναι ένας άλλος ποταμός
γιατί όπως είπε ένας αρχαίος σοφός
δεν γίνεται να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι.

Έτσι της είπε∙

ήτανε ευτυχώς νύχτα

και το κορίτσι χάζευε θαμπωμένο την μαγική πολιτεία

κι έτσι δεν είδε τα δάκρυα

να τρέχουνε στο πρόσωπό του,

τα ίδια πάντοτε δάκρυα

που τις νύχτες, επί τόσους αιώνες,

κυλούνε στα μαγουλα των ανθρώπων

σε εκείνην την ταράτσα του Καστέλο Σαντ’Αντζελο.