Θανάσης Τριαρίδης - Τα παιδιά γεννήθηκαν εντάξει

Ως έφηβος ήτανε μάλλον μοναχικός –

η πιο αγαπημένη του ασχολία:

που σε ένα μικρό τετράδιο μάζευε στίχους,

ας πούμε εκείνους του Εγγονόπουλου για τον Λόρκα,

πως από καιρό τώρα –και προπαντός στα χρόνια

τα δικά μας τα σακάτικα– είθισται να δολοφονούν τους ποιητάς·

ας πούμε εκείνους του Άρη Αλεξάνδρου για τον Μαγιακόφσκι,

πως το αίμα διηθείται και σταλάζει στην καρδιά·

ας πούμε το δίστιχο του Μπρεχτ,

πως στους καιρούς της φρίκης θα τραγουδάμε τραγούδια της φρίκης.

Ναι, ήτανε νέος ευαίσθητος κι αισθαντικός,

άνθρωπος των στίχων και του μοναχικού τετραδίου του·

όταν ήρθε ο καιρός των σκοτωμών, των βομβαρδισμών,

των παλουκωμένων ηττημένων, των άταφων πτωμάτων,

λούφαξε όπως όλοι μας – το πολύ-πολύ

να ψιθύρισε κι αυτός κάποιο τραγούδι της φρίκης

μέσα στους τέσσερις της κάμαρής του τοίχους.

Κι έπειτα ήρθαν τα χρόνια της οργανωμένης μας ελευθερίας.

Ο ήρωάς μας μεγάλωσε, άρχισε να ξυρίζεται κάθε μέρα,

είδε το φως της Ιστορίας, μελέτησε τους νόμους των πιθανοτήτων,

έμαθε να τρώγει σάρκα δίχως να μυρίζει το αίμα –όπως όλοι μας–,

φόρεσε γραβάτα, καλά σιδερωμένα ρούχα,

έβαλε χαρτοφύλακα κάτω από τη μασχάλη του,

πηγαίνει σε συσκέψεις και παίρνει το λόγο για κάμποση ώρα,

παρουσιάζει νούμερα, διαγράμματα, καμπύλες παραγωγής

κι επιχειρήματα – κυρίως επιχειρήματα:

Για την Εποχή και για των καιρών το βαρυσήμαντο,

για την τύφλωση των Βουλγάρων στο Κλειδί,

για τον Τορκεμάδα, για το Λατερανό,

για τον Φραγκίσκο Πιζάρο, για το Μίνστερ,

για τους Κουλάκους, για την πείνα στην Ουκρανία,

για ένα αεροπλάνο πάνω από τη Χιροσίμα.

Ας πούμε, λέει: Άμα δεν ήτανε η βόμβα

(προσοχή στη λέξη: όχι «ρίχνανε» μα «ήτανε»)

θα τράβαγε ο πόλεμος για δυο ακόμη χρόνια και θα σκοτώνονταν

άλλο ένα εκατομμύριο - ενώ τώρα

μόλις ογδόντα χιλιάδες, άντε εκατόν είκοσι μαζί με το Ναγκασάκι,

άντε διακόσιες, δεν θα τα χαλάσουμε στα νούμερα,

και τελειώσαμε μέσα σε τρεις μέρες - πατ κιουτ.

Είναι και παραείναι πειστικός - μιλά αργά, κοιτάζει χαμηλά,

βάζει ξένες λέξεις μέσα στις φράσεις του,

και την ώρα που πρέπει αφήνει το στιλό του να πέσει στο τραπέζι.

Στο τέλος, τους θαμπώνει όλους με τον paradiso terrestre του·

κανένας δεν τον ρωτά γιατί να τράβαγε ο πόλεμος για άλλα δυο χρόνια,

γιατί στη Χιροσίμα κι όχι σε μια έρημο,

γιατί στο Ναγκασάκι τρεις μέρες μετά.

Έτσι ο ήρωάς μας έγινε πια περιζήτητος:

όλοι τον γυρεύουν για να εξηγήσει τον paradiso terestre,

για να εξηγήσει γιατί είναι απαραίτητος ένας μπόγιας,

ένας ψυχόμπατσος, ένας χασάπης,

ένας φλογοβολιστής κι ένας μαυροντυμένος ρουφιάνος,

για να εξηγήσει γιατί οι πλούσιοι και ευφυείς

πρέπει να ζουν περισσότερο,

ποιοι νεκροί είναι φυσική εντροπία και ποιοι όχι,

τι θα πει υπερπληθυσμός, τι παραγωγικότητα

και τι μεροκάματο ενός δολαρίου,

γιατί ο μη ων μετ' εμού κατ' εμού εστί,

γιατί οι αστυνομικοί θα ανοίξουν πυρ στους εργάτες,

γιατί οι λιμενικοί θα ανοίξουν πυρ στους μετανάστες,

γιατί πρέπει να αυτοκτονήσει ο Μαγιακόφσκι,

γιατί πρέπει να εκτελεστούν οι κομμουνάροι,

γιατί πρέπει να πυροβοληθεί ο Λόρκα

με μια σφαίρα στην κωλοτρυπίδα.

Κι έπειτα, σαν το κερασάκι στην τούρτα,

έρχεται κι η ώρα της κουβέντας της στερνής,

για να κοιμηθούνε όλοι ήσυχοι το βράδυ

δίχως αναγούλες και τα παρόμοια·

α, εδώ κι αν δίνει ρέστα ο ήρωάς μας, σε τούτη την τελική διαβεβαίωση,

πως τα παιδιά γεννήθηκαν εντάξει,

πως γίναν μικρά αγόρια, γίναν ώριμοι άντρες –

πως γίνανε αυτό που τους αξίζει.

Κι όταν τελειώνουν οι διαβεβαιώσεις του,

κι όταν τελειώνουνε τα φοβερά του τα επιχειρήματα,

βγαίνει με τα σιδερωμένα ρούχα του και το χαρτοφύλακα υπό μάλης,

πηγαίνει στο πάρκο, κάθεται σε αστραφτερό παγκάκι

και χαίρεται το καλοκουρεμένο γκαζόν, τους κωνικούς θάμνους,

τα χαρούμενα πεντακάθαρα παιδάκια που παίζουν τόπι,

την ευωδιά των λουλουδιών, τον υπέροχο ήλιο, τον paradiso terrestre -

ακουμπά στον ματωμένο πάγκο και χαίρεται το σφαγείο,

βλέπει τα παιδιά να κρατούν στα χέρια τους ανθρώπινα μέλη,

να κλωτσούν κομμένα κεφάλια και γύρω τους σαν κωνικοί θάμνοι

οι παλουκωμένοι ανθρώπινοι κορμοί

σε έναν paradiso terrestre.

Και βέβαια από καιρό χάθηκε

το μοναχικό τετράδιο με τους στίχους,

γιατί στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα

τα τετράδια με τους στίχους της φρίκης

σκορπάνε στους αγέρηδες και πάνε.