Θανάσης Τριαρίδης - Οι άνθρωποι χωρίζονται

Είναι ένα παιχνίδι αφορισμών κάπως δημοσιογραφικό

και πολύ αυτάρεσκο

και λαιφσταϊλίστικο όσο να πεις

όπου εσύ (περιγράφοντας προφανώς τον εαυτό σου)

λες πως οι άνθρωποι χωρίζονται

σε αυτούς τους λίγους που έχουνε κάνει κάτι ιδιαίτερο

(ή έχουν δει, ή έχουν ακούσει, ή έχουν γευτεί)

και στους -προφανώς ξενέρωτους- υπολοίπους.

Όλο και περισσότερο διαβάζεις τέτοια άρθρα ή και βιβλία

ή βλέπεις βίντεο στο Διαδίκτυο

που –λόγου χάριν– λένε

πως οι άνθρωποι χωρίζονται σε αυτούς που έχουνε δει

το ηλιοβασίλεμα στον βράχο του Σουνίου

και στους υπολοίπους·

σε αυτούς που ήπιανε Chianti Classico του έτους 1976

και στους υπολοίπους·

σε αυτούς που είδανε από κοντά την Προσκύνηση των Μάγων του Λεονάρντο

και στους υπολοίπους·

σε αυτούς που έχουν ακούσει τουλάχιστον μια φορά

το Erbarme Dich από τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Μπαχ

και στους υπολοίπους.

Κι είναι η αλήθεια πως ο κατάλογος αυτός μπορεί να μακρύνει πολύ

κι ο καθένας θα λέει έναν αφορισμό που θα στρέχει

καθώς θα κουβαλάει την αλήθεια του.

Ας πούμε:

Οι άνθρωποι χωρίζονται σε αυτούς που είδανε τον Λιονέλ Μέσι

να κάνει κατεβασιά στο Καμπ Νου

και στους υπολοίπους·

σε αυτούς που φιλήθηκαν ένα καλοκαιρινό βράδυ

κάτω από τις σκάλες της όχθης του Σηκουάνα

και σε αυτούς που δεν.

Σε αυτούς που διάβασαν παιδιά τους Αθλίους

και βάλανε τα κλάματα όταν πέθαινε η Φαντίνα,

που περπάτησαν ερωτευμένοι τους Κήπους της Χενεραλίφε,

που είδανε την ανατολή του ήλιου μήνα Ιούνιο στην Ύδρα

ή και στην θάλασσα της Μακραφού

(ή και σε όποια άλλη θάλασσα του Ιουνίου)

και στους άλλους

που συνέχισαν το διάβασμα αδάκρυτοι,

που δεν πήγανε ζευγάρι στη Αλάμπρα,

που στην Ύδρα κοιμήθηκαν λίγο πριν ξημερώσει.

Και καθώς μπορούμε να το συνεχίζουμε επ’ απειρον

να συμπληρώσω κι εγώ

πως ίσως οι άνθρωποι να χωρίζονται και σε αυτούς

που στους δρόμους της Αντίς Αμπέμπα

η ρόδα του αυτοκινήτου τους περνούσε ξυστά

από κεφάλια και πόδια και χέρια και σώματα παιδιών

(γιατί έτσι κείτονται τα παιδιά στους δρόμους εκεί πέρα)

κι αυτοί κρατούσαν βέβαια την ανάσα τους

μα σαν περνούσαν δεν γυρνούσαν πίσω το κεφάλι τους να δουν

αν η ρόδα έφαγε κάποιο ανθρώπινο μέλος

και κατόπιν πήγαιναν σε Ορφανοτροφεία

και βλέπανε με τα μάτια τους νεογέννητα μωρά

να βρίσκονται σε κουτιά παπουτσιών

κι έπειτα φεύγανε σοκαρισμένοι μεν,

με δεκάδες πυρωμένα μάτια να είναι καρφωμένα στην πλάτη τους,

νιώθοντας ωστόσο πως μπορούν να ζήσουν στην συνέχεια εκλογικεύοντας,

(να συλλογιστούν, να επαναπροσδιορίσουν,

ακόμη και να γράψουν ένα ή -γιατί όχι- περισσότερα αισθαντικά ποιήματα),

ίσως, λοιπόν, αγαπημένε φίλε μου,

οι άνθρωποι να χωρίζονται και σε αυτούς

που έχουνε γυρίσει από την Αντίς Αμπέμπα του 2017

και στους υπολοίπους.