Θανάσης Τριαρίδης - Επίλογος (Πλάι στη σχάρα του υπονόμου)

Είναι μια σκηνή σε κείνη την ταινία του Σαρλό,

μιλώ για το Χαμίνι του 1921,

εκεί όπου το μπάσταρδο μωρό ξεμένει στα χέρια του αστείου αλητάκου.

Και τούτος κάθεται στο ρείθρο του δρόμου

και με την άκρη του ματιού του βλέπει τον υπόνομο·

το χέρι του σχεδόν μηχανικά σηκώνει τη σχάρα.

Όλα κρατούνε δύο ή τρία δευτερόλεπτα:

κοιτάει μια το παιδί, μια τη μαύρη τρύπα –

και στο ανάμεσο, για ένα κλάσμα της στιγμής,

κοιτάζει εσένα, θεατή, στα μάτια.

Α, πρόσεξέ την λίγο ετούτη τη σκηνή,

κι, αν θέλεις, σκέψου το εκείνο το δευτερόλεπτο

που το αναμετρά μπροστά σου ο Σαρλό

άμα θα το ρίξει το μωρό μες στον υπόνομο – ή όχι...

Είναι η ιστορία του καιρού μας η στιγμή αυτή

(ή και η Ιστορία όλων των καιρών ενδεχομένως).

Γιατί κι εμείς

κρατούμε στα χέρια μας ένα παιδί

και σηκώνουμε τη σχάρα του υπονόμου.

Όχι, δεν είναι διδαχή – κάποτε φέρνουν αναγούλα οι διδαχές,

μήτε παράκληση για το καλό σου

(ποιος να 'μαι εγώ που ξέρω το καλό σου)·

μονάχα κάτι σαν πρόταση κολοβή,

ίσως μια κούφια κουβέντα στον καθρέφτη.

Μα σ' το ξαναλέω: αν θέλεις, σκέψου εκείνο το δευτερόλεπτο

πλάι στη σηκωμένη σχάρα.