Αν έχω καταλάβει καλά,
υπάρχουνε στο σύμπαν μαύρες τρύπες
που μπορούν να ρουφήξουν ολόκληρους γαλαξίες,
πως κάποτε θα ρουφήξουν και τον δικό μας.
Άρα είμαστε χαμένοι πέρα για πέρα:
όχι μόνο θα πεθάνουμε,
όχι μόνο θα λησμονηθούμε,
αλλά θα ρουφηχτούμε και στη μαύρη τρύπα.
Μα θυμάμαι πως κάπου διάβασα
πως όταν ένας πλανήτης ρουφιέται σε μια μαύρη τρύπα,
ο χρόνος γυρίζει προς τα πίσω,
οπότε όλα τα γεγονότα θα επαναληφθούν με αντίστροφη φορά,
κι εμείς θα ξαναζήσουμε ανάποδα όλην μας την ζωή,
από το τέλος μας προς την γέννησή μας,
άρα κάποτε θα φτάσουμε
και σε κείνο το πρωινό της άνοιξης του 1993
όπου σε μιαν εξοχή της Χαλκιδικής
ακούσαμε μαζί το Πένθιμο Εμβατήριο από τον Αμλέτο του Φάτσιο,
ήταν κασέτα που 'χες φέρει απ' την Κέρκυρα,
κι εγώ δάκρυσα όχι από πένθος,
αλλά από την μυρωδιά του Απριλίου που αφηνίαζε,
κι εσύ γέλασες και με την παλάμη σου
μου σκούπισες τα δάκρυα.
Αν μου υποσχεθείς, λοιπόν,
πως θα γίνει έτσι με τον χρόνο και θα γυρίσει ανάποδα
σκέφτομαι
πως με πειράζει κάπως λιγότερο
που θα πεθάνουμε,
και θα λησμονηθούμε,
και θα μας ρουφήξουνε οι μαύρες τρύπες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου