Μην κοιμηθείς, φεγγάρι μου, μην σβήσεις απ' τον ξύπνο,
μην κλείσεις το παράθυρο, μην μανταλώσεις πόρτες,
μονάχα άφησε ανοιχτά να μπει το αεράκι
να την ταΐσει στα πουλιά και στα σβηστά αστέρια,
να γίνει η νύχτα δάκρυα απ' το παράπονό σου.
Και σαν χαράξει η αυγή και φύγει το φεγγάρι,
να μην τρομάξεις να χαθείς μες στους πορτοκαλιώνες,
το μεσημέρι στις σπηλιές, τ' απόγευμα στα δάση,
και σαν πυρώσει δειλινό στα άγρια τα βράχια,
κι ο κόσμος να περιγελά πως σ' έχουν ξεκαρδίσει,
κι εσύ να πέφτεις στον γκρεμό, στο μαύρο της αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου