Εκείνο το άστρο, τόσες νύχτες καρφωμένο
πάνω απ' τα νέα βουνά και τόσο απόμακρο,
σαν την πατρίδα του πόνου μας, σαν κάθε πατρίδα.
Νά' τανε καν ένα όνειρο να μας τυλίξει
μια θαμπή περιπλάνηση, κι από κορφή σε κορφή
κι από πλαγιά σε πλαγιά, να θυμηθούμε.
Κάπου η πηγή αναβρύζει, κάποτε κινήσαμε,
κάπου χαθήκανε τα βήματά μας.
Είδα,
το χέρι της να υψώνεται μες στην ομίχλη,
κόκκινο, με τη βούλα της πληγής, τρεμουλιαστό,
στη σύσπαση που ξέρει ο θάνατος
γυρεύοντας τη γη,
στη σύσπαση που ξέρει ο έρωτας
ψάχνοντας για ένα δρόμο προς τα άστρα.
Γιώργος Γεραλής (Σμύρνη, 23 Απριλίου 1917 - Αθήνα, 29 Νοεμβρίου 1996)
Πηγή: Γιώργος Γεραλής, Ανθολογημένος και αυτοανθολογημένος, Επιμέλεια και Ανθολόγηση: Κώστας Στεργιόπουλος, Αθήνα: Ερμής 1997.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου