Θα μπορούσαμε να είχαμε μείνει για λίγο περισσότερο μαζί
εκείνη τη νύχτα όπου μιλούσαμε επίμονα
για τις λεμονιές του Σορέντο,
ένα ελαφρύ αγέρι θα φύσαγε κάποια στιγμή,
κι εσύ –με απόλυτη φυσικότητα– θα ρώταγες,
«Άραγε αυτός ο αέρας μπορεί να φτάνει ως εδώ
από την Θάλασσα των Σαργασσών;»
Θα μπορούσαμε να είχαμε μείνει για λίγο περισσότερο μαζί
εκείνη τη νύχτα όπου χωρίσαμε νωρίς για να προλάβω το βραδινό τρένο,
κάποτε η προκυμαία θα τέλειωνε,
και θα βγαίναμε στην αμμουδιά,
τότε θα σου έδειχνα αστέρια που το φως τους φτάνει σε εμάς
ενώ τα ίδια έχουν σβήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια,
κι έπειτα εσύ θα με κοίταζες χαμογελώντας
και η καρδιά μου θα πήγαινε να σπάσει
λησμονώντας πως δεν υπάρχουμε,
πως είμαστε μονάχα μια ματαιωμένη υπόθεση,
δυο απεικάσματα που έσβησαν
την στιγμή που πρόλαβα το βραδινό τρένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου