Θανάσης Τριαρίδης - Επέλαση

Κι ενώ εμείς γράφαμε στίχους αισθαντικούς

νάσου ο Άλφρεντ Τένισον να μας πετά στα μούτρα

την "Επελαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας".

Δηλαδή

κάποιον Οκτωβρίο του 1854

στην Μπαλακλάβα, στον νότο της Ρωσίας,

εξακόσιοι Βρετανοί ιππείς διατάχθηκαν να βγούνε στη μάχη

δίχως καμία κάλυψη ή προστασία

και αυτοί υπάκουσαν στη διαταγή, μ' όλο που ήξεραν τι θα γινόταν,

και φυσικά θερίστηκαν σαν τα στάχυα από το πυροβολικό των Ρώσων.

Και ο σιχαμένος Άλφρεντ Τένισον,

γράφει ένα περίλαμπρο ποίημα

για να διδάσκεται στα σχολεία των κατοπινων γενεών,

όπου η σφαγή ονομάζεται Επέλαση,

και το βγάζεις άντρες στη μάχη για να πεθάνουν ονομάζεται Δόξα,

και η ντροπή του πολέμου ονομάζεται Τιμή.

Μα δεν μας λέει πόσα φιλιά και πόσα βλέμματα βγήκαν άκυρα,

πόση αγάπη ματαιώθηκε,

σε τούτη την "Επέλαση",

πόσα παιδιά που ήταν για να γεννηθούν από αυτούς τους άντρες

δεν γεννήθηκαν

και πόσα παιδιά των παιδιών τους

και εγγόνια των εγγονιών τους απλώς δεν υπήρξαν.

Δεν είναι ο μόνος,

όλοι οι σπουδαίοι ποιητές το κάνουν,

και ο Αισχύλος και ο Ευριπίδης και ο Σολωμός

και τόσοι ακόμοι,

κι όλοι παραμιλούν για την μουσικότητα και το verse των στίχων

αλλά εν πάση περιπτώσει

ίσως να πρέπει να τηρηθεί η ισοσθένεια

και κάποιος επιτέλους να φωνάξει:

Σκατά στα μούτρα του Άλφρεντ Τένισον,

σκατά στα μούτρα των σπουδαίων ποιητών

που γράφουνε περίλαμπρα ποιήματα

για να δικαιολογήσουν μια σφαγή

των αντρών, των παιδιών, των εγγονιών,

σκατά και στους δασκάλους

που διδάσκουν την μουσικότητα και το verse των στίχων

της "Επέλασης της Ελαφράς Ταξιαρχίας".