Αλίμονο:
Ήταν από εκείνους που γράφαν λόγους για την εποχή
δίπλα στην χειμωνιάτικη θερμάστρα
του Μιχάλη Κατσαρου, ενός τρελού ποιητή...)
Το ήξερε αυτό
και δεν του άρεζε καθόλου.
Στον φαντασιακό του κόσμο
θα ήθελε να ζει έξαλλες νύχτες στην παγωνιά,
να μοιράζεται το κρύο με τους απελπισμένους της γης,
με τους μετανάστες πλάι στις σχάρες του υπονόμου,
να πεθαίνει κάτω από γέφυρες αγκαλιάσμενος με τους κλοσάρ,
γιατί εκεί ήταν η αληθινή ανθρωπιά και η αληθινή ζωή,
όλα τα άλλα ήτανε συνενοχή.
Αλλά
(πάντοτε υπάρχει ένα «αλλά»)
είναι δύσκολο πράγμα το κρύο –ίσως το δυσκολότερο–
κι η χειμωνιάτικη θερμαστρα είναι σπουδαία επινόηση,
τόσο σπουδαία που ο άνθρωπος κολλά πάνω της
και δεν τον ξεκολλά κανένας σπουδαίος στίχος,
και καμία «συνενοχή» (μεγάλα λόγια...)
εξάλλου
συχνα οι εμμονές καταντούνε απάνθρωπες,
και, για σκέψου, ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να εκπολιτίζεται
και να στοχάζεται για την εποχή βρέξει-χιονίσει,
να στοχάζεται για την ξηρασία της ερήμου πλάι στην πισίνα του,
να γραφει λόγους για το κρύο μέσα στη ζέστη του.
Ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να γερνά προώρως,
και να πεθαίνει πρόωρα επίσης,
στη ζέστη μιας χειμωνιάτικης θερμάστρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου