Θανάσης Τριαρίδης - Δύο ποιήματα

ΜΑΚΡΑΦΟΥ

Σήμερα θα ήμασταν στη Μακραφού,

όταν ξυπνούσα η μαμά θα μου έδειχνε τη θάλασσα,

κοίτα την, θα μου έλεγε, είναι σαν γυάλινη,

ακίνητη σαν μία ψεύτικη εικόνα,

σε λίγο θα ερχόταν η θεία Ελένη με το μαγιό της

και το κίτρινο τουρμπάνι στο κεφάλι,

ο θείος Ντίνος θα πότιζε τα δέντρα με το λάστιχο,

κι ο μπαμπάς φορώντας το άσπρο ναυτικό καπέλο

θα ετοιμάζονταν να πάει στα Μουδανιά

να φέρει ψάρια κι εφημερίδες,

σε μια ώρα θα εμφανίζονταν ο ξάδελφος

γυμνός από την μέση και πάνω

με τον ίδιο πάντοτε καφέ στο χέρι,

κι έπειτα η Κλαυδία κρατώντας το μεγάλο κασετόφωνο

που έπαιζε το Stayin’ Alive,

κανένας δεν θα είχε πεθάνει,

κι εγώ θα κατέβαινα τρέχοντας την άσπρη σκάλα

και βέβαια η καρδιά μου θα χτυπούσε σαν τρελή

καθώς η θάλασσα θα ήταν πια δυο δρασκελιές ή και μόλις μία

μην ξέροντας ακόμη

πως η Μακραφού είναι ένα όνειρο που αυτοκαταστρέφεται,

και πως εσύ, όσο κι αν τρέξεις στην άσπρη σκάλα,

δεν θα προλάβεις ποτέ να μπεις στη γυάλινη θάλασσα

που σου έδειξε η μαμά σου

να ακινητεί σαν ψεύτικη εικόνα

εκείνο το ολόλαμπρο πρωί μιας Κυριακής του Ιουλίου.

 ΘΑ ΜΑΣ ΞΕΠΛΥΝΕΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Θα μας ξεπλύνει η θάλασσα,

είπες εκείνο το πρωί και εγώ το ήξερα

πως ήτανε ένα σχήμα λόγου, μια ποιητική ρητορεία,

καθώς είχα διαβάσει τόσα βιβλία, τόσους σοφούς

που έλεγαν πως οι άνθρωποι δεν ξεπλένονται

κι ούτε αναγεννιούνται, μονάχα βουλιάζουν στη φθορά,

κι ωστόσο μου άρεσε εκείνη η κουβέντα σου, ίσως γιατί

ήταν νωρίς και μύριζε μια υποψία φθινοπώρου ο αέρας

και επιπλέον ενώ την έλεγες

κοίταζες τόσο βαθιά τον ορίζοντα

ώστε αυτή η φράση φάνηκε σαν συμπλήρωμα

της θεσπέσιας μορφής σου,

σαν στίχος από έξοχο ποίημα που δεν θα γραφτεί ποτέ,

και με την ποίηση, ως γνωστόν, συμβαίνει κάτι μαγικό,

μπορεί να ρητορεύει πειστικά

να σου λέει μέσα στα μούτρα σου ψευτιές

κι εσύ να τις καλοδέχεσαι ως στολίδι της πρωινής ομορφιάς.

Μα τώρα που πέρασε πολύς καιρός

λογαριάζω διαφορετικά την αλλοτινή σου φράση

καθώς δεν είναι πια πρωί

και καμιά υποψία δεν λογχίζει τον αέρα,

κι εσύ λείπεις για πάντα

άρα δίχως το βλέμμα σου ο ορίζοντας θα απομένει αδειανός

κι όλες οι βεβαιότητες θα φράζουν ολοένα τα ρουθούνια μου,

οπότε γυρεύω απελπισμένος ένα σημάδι,

ένα μικρό σημάδι,

που ίσως να αφήνει μια πιθανότητα ανοιχτή

να κάνουν λάθος οι σοφοί και τα τόσα βιβλία,

που ίσως να αφήνει μια πιθανότητα ανοιχτή

στο τέλος πράγματι

να μας ξεπλύνει η θάλασσα.

Θα μας ξεπλύνει η θάλασσα