Θανάσης Τριαρίδης - Οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι και για αυτό

Διαβάζω το δημοτικό τραγούδι για το Γεφύρι της Άρτας,

εκείνη την ώρα που το πουλί δίνει τις οδηγίες

για να στεριώσει επιτέλους η καταραμένη γέφυρα.

"Αν δε στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει,

και μη στοιχειώσετε ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη,

παρά του Πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα..."

Και μονομιάς ο νους μου τρέχει

στην τραγωδία του Πρωτομάστορα

και της όμορφης γυναίκας του

και στον συμβολικό ρόλο του πουλιού

που μιλούσε με ανθρώπινη λαλίτσα -

τι τα θέλεις,

οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι

για να ακούμε τραγικές ιστορίες.

Και διόλου δεν προσέχω

αυτό που το δημοτικό τραγούδι μού λέει τόσο καθαρά -

και διόλου δεν σκέφτομαι

τα ορφανά, τους ξένους και τους διαβάτες

που στοίχειωσαν τόσες χιλιάδες μικρά γεφυράκια

και τόσα εκατομμύρια δρόμους και τόσα πεζοδρόμια

και όλους αυτούς κανένας δεν τους τραγουδά,

ούτε και κανείς δίνει δεκάρα,

γιατί, στην τελική, η ιστορία τους δεν είναι τραγωδία -

είναι απλώς η δουλειά τους,

η δουλειά των ορφανών και των ξένων όλων των αιώνων,

να τους σφάζουμε για να στεριώνουν

τα δικά μας ομορφα πλακόστρωτα.