Θανάσης Τριαρίδης - Το πτωματόστρωτο ή αυτό δεν είναι ποίημα

Το ασκέρι όπου ήτον μέσα το ελληνικό έκοβε και εσκότωνε από Παρασκευή έως Κυριάκη, γυναίκες, παιδιά και άντρες, 32.000, μια ώρα ολόγυρα της Τριπολιτσάς.



Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Διήγησις συμβάντων της Ελληνικής φυλής





Γυναίκες ων η λευκότης διεφιλονείκει και προς αυτήν την χιόνα, νεανίδες, ων ουδ’ ο θάνατος κατεμάρανε την χιόνα, βρέφη, τα μεν χειραπτάζοντα τους μαστούς και βαβάζοντα, τα δε το στόμα έχοντα επί μαστού αιμοφύρτου, νέοι, γέροντες, άντρες, ανάμικτοι κατέκειντο θέαμα βαρυπενθές... Ιδίως δε η εκ της πύλης των Καλαβρύτων μέχρι του σατραπείου λεωφόρος από λιθοστρώτου μετεσχηματίσθη, ιν’ είπωμεν, εις πτωματόστρωτον, και ουθ’ ο πεζός, ουθ’ ο ίππος επάτει επί της γης, αλλά επί πτωμάτων.



Ιωάννης Φιλήμων

Δοκίμιον ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως







Εμπρός, λοιπόν,

χιουμίστε στης άθλιας Τριπολιτσάς το μέγα κάστρο

και σφάξτε τα παιδιά και τις γυναίκες και τους γέροντες,

γυμνώστε τις κοπέλες και κάψτε τες,

περιγελάστε τες που ουρλιάζουνε μέσα στις φλόγες,

λιώστε τα κεφάλια των μωρών στους τοίχους,

γεμίστε τους δρόμους με κουφάρια κι ανθρώπινα μέλη

ώστε να σχηματιστεί εκείνο

το πτωματόστρωτον.



Και όταν τελειώσετε με τους ζωντανούς,

πάτε στο κοιμητήρι και ξεθάψτε τα πτώματα,

κι όπως είναι σαπισμένα, μισοφαγωμένα από τη γης,

κομματιάστε τα και αυτά, αξίζει τον κόπο.



Έτσι ν’ αφανίσετε την Τριπολιτσά·

την τρίτη μέρα ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης

θα μπει μέσα στην πόλη ένδοξος νικητής –

το άλογο του θα πατάει πάνω σε πτώματα.

Και μετά από δεκαχτώ μήνες ένας Σπυρίδων Τρικούπης

θα πει σε έναν Διονύσιο Σολωμό

«κύριε, η Ελλάδα αναμένει τον Δάντη της»...



Χιουμίστε, λοιπόν, και θα γίνετε ήρωες,

απελευθερωτές, φάροι του γένους.

Οι εθνικοί ποιητές θα πούνε τους σφαγμένους «μιαρούς σκύλους»,

θα πούνε πως το αίμα τους ποτίζει «το αθώο χορτάρι»·

ναι, το χορτάρι θα είναι α θ ώ ο και τα λιωμένα μωρά σ κ ύ λ ο ι –

όπως το ακούτε.



Κι έτσι θα περάσουν τα χρόνια·

στα σχολεία οι έφηβοι θα τραγουδούν εθνικούς ύμνους,

Πρόεδροι Δημοκρατίας θα μιλούν για το παράδειγμά σας,

δάσκαλοι διδάσκουν, παπάδες θα χοροστατούν,

γυναίκες θα φορούν τα καλά τους και θα χειροκροτούνε τα αγήματα,

μπαμπάδες θα ανεβάζουνε τα παιδιά τους στους ώμους,

δακρυσμένοι συνταξιούχοι θα λένε «ζήτω η πατρίδα».



Για τους σφαγμένους δεν θα μιλά κανένας,

κανένας για τις κομματιασμένες γυναίκες,

κανένας για τα ολόσχιστα κρανία και τα ολοσκορπιστα μυαλά,

κανένας για τα λαχταριστά σωθικά – κανένας.

Και οι σοφοί θα ονομάζουν την σφαγή δ ι κ α ι ο σ ύ ν η

ή, έστω, ι σ τ ο ρ ι κ ή α ν α γ κ η –

εξάλλου καποιοι άλλοι θα έχουν σφάξει περισσότερους από εμάς,

έτσι δεν γίνεται πάντοτε;



Γι αυτό χιουμίστε και μην σκοτίζεστε για τους κατοπινούς –

όλοι θα σας δοξάσουν κι όλοι θα κάνουν μούγγα·

τι ’ναι στ’ αλήθεια σόλοικο, παράταιρο πολύ

να μιλάς για σφαγμένους και για πτώματα,

να μιλάς για κομματιάσμένα κορμιά

για χέρια πόδια κεφαλές και τα λοιπά

ενώ πατάς και περπατάς

στο πτωματόστρωτο.





(Δημοσιεύτηκε στο βιβλίο Σημειώσεις από το τρεμάμενο σώμα

που εκδόθηκε την άνοιξη του 2006 στη σειρά «Αντιρρήσεις» των εκδόσεων Τυπωθήτω)