H αρρώστια εδώ κι ο θάνατος σκόνη τα κάνουν όλα.
Απ' όλη εκείνη τη φωτιά οπού ΄λαμψε για μας,
απ' τα μεγάλα μάτια της, τα γλυκοφεγγοβόλα,
το στόμα αυτό, που μου πνιξε τα φύλλα της καρδιάς,
απ'τα φιλιά της, δυνατά σαν βάλσαμου βοτάνι,
τ'αγκάλιασμα της , πιο θερμό κι απ'αχτιδοβολή,
τι απομένει; Είναι φριχτό ο νους μου να το βάνει!
Μονάχα ένα θαμπόσβηστο σχεδίασμα στο χαρτί,
που σαν κι εμένα, έτσι κι αυτό στη μοναξιά τελειώνει,
και που τ'αγγίζει ο καιρός ο γέρο- χλευαστής,
κι ολημερίς με τη σκληρή φτερούγα του το λιώνει...
Ω δολοφόνε σκοτεινέ της τέχνης, της Ζωής,
ποτέ δε θα σκοτώσεις συ μέσα στη θύμηση μου
εκείνη που ήταν δόξα μου κι η ευχαρίστηση μου!
μτφρ. Γ. Σημηριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου