Ξέρεις, από παλιά υπήρχε η υποψία
και πλέον καθαρίζει μέσα μου σιγά σιγά
πως η πιο μεγάλη δόξα
ενώ απλώσαμε τα χερια μας για να τα αγγίξουμε:
Τα τρένα που έφυγαν από τον σταθμό
μιαν ανάσα προτού προφτάσουμε να ανεβούμε,
τα ηλιοβασιλέματα που έσβησαν
προτού προλάβουμε να σταθούμε απέναντί τους,
οι άνθρωποι που ανοίξαμε το βήμα μας για να τους φτάσουμε,
μα έστριψαν στη γωνία και χάθηκαν μέσα στο πλήθος.
Αυτή είναι η δόξα μας,
η δόξα των ανθρώπων,
να απομένουμε λαχανιασμένοι στις άδειες αποβάθρες
γυρεύοντας τα χαμένα τρένα,
τα χαμένα δειλινά,
τους χαμένους ανθρώπους,
εκείνη την συνάντηση που ξέρεις πως ποτέ δεν θα την καταφέρεις
αλλά πάντοτε θα προσπαθείς να την αγγίξεις,
ξανά και ξανά,
μέχρι το τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου