Θανάσης Τριαρίδης - Αγαύη

Είπανε μια μέρα του Καβάφη,
(ένας θαυμαστής του ήτανε, από αυτούς
που τα τελευταία χρόνια του ποιητή μας
γυρνούσανε γύρω του όλη την μέρα,
και σαν τις μύγες τον τσιγγλούσανε με κάθε ευκαιρία
για να του πάρουνε κάποια μεγάλη κουβέντα
που θα την έχει πει αποκλειστικά σε αυτούς):
“Δάσκαλε, κάποτε πρέπει να γράψεις για την Αγαύη,
είναι στ’ αλήθεια θέμα τόσο ταιριαστό στην ποίησή σου:
το μόνο που ήθελε ήταν να λατρεύει τον Θεό με την Βακχεία,
και ο Θεός της το ξεπλήρωσε με τρόπο τραγικό,
την τύφλωσε από την ένθεη μανία και την έβαλε
να κομματιάσει και να φάει τον ίδιο της τον γιο,
λογαριάζοντάς τον για λιοντάρι.
Και επιπλέον, την έβαλε να μπαίνει μέσα στην ιερή Θήβα,
κρατώντας σε θύρσο το κεφάλι του Πενθέα της,
και πανηγυρίζοντας η τυφλωμένη
που φέρνει στην πόλη τρόπαιο της Βακχείας της
το κεφάλι ενός άγριου θηρίου.
Δεν είναι άθλια, Δάσκαλε, τούτη η στάση του Θεού,
δεν είναι σκατένια αχαριστία όλο αυτό
που επιφύλαξε στην ιέρεια της λατρείας του;”

Και ο Καβάφης, φυσικά, παρέμεινε σιωπηλός,
κοιτώντας πέρα μακριά το υπερπέραν,
δίχως καν να δείξει αν άκουσε το ερώτημα.
Σιγά να μην έδινε στα τεκνάκια που τον τριγύριζαν
αυτός, κοτζάμ ποιητής των μελλουσών γενεών,
την χαρά να τους χαρίσει ατάκα,
να γυρίζουν στα καπηλειά και στα χαμαιτυπεία
και να κοκορεύονται τσογλανίστικα
πως ο μέγας Κ. Π. Καβάφης κάποτε τους είχε ξεσυνεριστεί.
Και επιπλέον σκέφτονταν
πόσο ξενέρωτο θα ήταν ένα ποίημα για την Αγαύη
και τις δήθεν τραγωδίες της,
καθώς απροπό πρέπει να πούμε
πως ήταν τραγικά άμυαλη η λεγάμενη
καθώς το ξέρουν μέχρι και τα μικρά παιδιά,
ότι μια συνετή γυναίκα που έχει γιο
δεν βγαίνει ποτέ στο δάσος για Βακχεία,
να κομματιάζει στα τυφλά αρσενικά λιοντάρια,
να ξεριζώνει φαλλούς και αχαμνά,
κι έπειτα να μπαίνει στην πόλη πανηγυρίζοντας
κρατώντας σε θύρσο ένα κεφάλι
που δεν κοίταξε ποτέ μέσα στα μάτια.