Θανάσης Τριαρίδης - Σε έναν νέο που σήμερα γίνεται δεκαοχτώ

Τώρα που γίνεσαι δεκαοχτώ,

σκέφτηκα να σου δώσω μια συμβουλή,

μονάχα μία και καλή – για να την θυμάσαι

(ως γνωστόν οι πολλές συμβουλές δεν κάνουν δουλειά –

μονάχα σε φλομώνουν.)

Κι έπειτα σκάλωσα στο ποια να είναι αυτή η συμβουλή:

λογικά, αφού τόσο σου αρέσει η τέχνη,

θα είναι μια ωραία ιστορία καλλιτεχνικού θριάμβου

επί του χρόνου και της ανθρώπινης μικροψυχίας

(πχ. να μην ξεχνάς πως τον Βαν Γκογκ τον κορόιδευαν,

πως ο Ουάιλντ έκλαιγε στα ρείθρα των δρόμων,

πως ο Παπαδιαμάντης βρώμαγε,

πως είδα τον Μιχάλη Κατσαρό να κάθεται μόνος

ένας ακόμη κλοσάρ στα τραπεζάκια του Γουέντις,

πως ο Άρης Αλεξάνδρου δούλευε χαμάλης στα υπόγεια του Hermes

καθώς αρνήθηκε την εύκολη δουλειά στην υποδοχή

επειδή θα του φόραγαν στολή και επωμίδες).

Κι έπειτα σκέφτηκα πως ίσως να δικαιούσαι

μια λίγο πιο σύνθετη συμβουλή

(που ενδεχομένως να περιλαμβάνει και τα σταροχώραφα

και τα κοράκια, και τα αηδόνια με τα τριαντάφυλλα,

και όλες τις ανάπηρες ελευθερίες που θα σου τάξουν).

Για άκου την, λοιπόν,

και προσπάθησε να με καταλάβεις,

είσαι πια δεκαοχτώ,

αξίζεις κάτι πιο πολύ

από μια ζωγραφισμένη τούρτα με κεράκια.

Κάθε δειλινό που έρχεται

κι εσύ θα κοντοστέκεσαι και θα ανασαίνεις ηδονικά

ρουφώντας την ανείπωτη ομορφιά του κόσμου,

γεμάτος με της τέχνης τη συγκίνηση και με το ρίγος της ζωής,

να ξέρεις

πως ένα μωρό, σαν το μωρό που κάποτε ήσουν,

ένα μωρό που θα γινόταν παιδί, έφηβος και άντρας

ίδιος με σένα ή και πολύ αξιότερος,

πεθαίνει μόνο και εγκαταλελειμμένο

σε μια ερημιά

όπου κανένας δεν θα ακούσει το κλάμα του,

πεθαίνει από πείνα και από δίψα και από φτώχεια

επειδή η τέχνη σου στάθηκε λειψή

και ψεύτικη

και σκατένια

και ανήμπορη

να χωρέσει ετούτο το μωρό

στον ορίζοντα του μαγευτικού δειλινού σου.