Ο κάθε γύπας έχει και τον άνθρωπό του, mr Eliot.
Εγώ είμαι ο δικός μου.
Έχετε δει ποτέ
ρόδινον ουρανόν με σύννεφα ιριδίου να καθρεφτίζεται σε θάλασσα ουρανότερη;
Εμείς γνωρίσαμε, ψεύτρα εσαεί, τη μνήμη των ανθρώπων. […]
Και να’ μαι αυτός που οι μεγάλες εφορμήσεις του αρκούν
να τα καταγεμίσουν και τα δύο στομάχια μας.
Με τρώει, όπως τον τρώω κι εγώ. Μάτια στα μάτια μου.
Του αίματος ολόαιμα. Ποια να’ σαι πλέον, λύπη μου, δεν το ξέρω. Γραφή του Προμηθέως, γιου του Διός, κάποτε αητού, εσχάτως γύπα.
Ηλίας Λάγιος, Θεατρολογία, Εκδ: Καστανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου